Είναι μια επενδυτική στρατηγική με την οποία ένας επενδυτής κατέχει κινητές αξίες για το μακροπρόθεσμο,

Πώς λειτουργεί (Παράδειγμα):

Ας υποθέσουμε ότι έχετε $ 100.000 για να επενδύσετε. Με βάση τις περιστάσεις σας, την αποφυγή κινδύνων, τους στόχους και τη φορολογική κατάσταση, βάζετε 50.000 δολάρια από τα χρήματα σε μετοχές, 30.000 δολάρια σε ομόλογα, 10.000 δολάρια σε ακίνητα και 10.000 δολάρια σε μετρητά. Έτσι, το 50% του χαρτοφυλακίου είναι σε μετοχές, το 30% είναι σε ομόλογα, 10% σε ακίνητα και 10% σε μετρητά. Με την πάροδο του χρόνου, τα αποθέματα στο χαρτοφυλάκιο θα μπορούσαν να αυξηθούν τόσο πολύ ώστε η στάθμισή του να αυξάνεται από 50% σε 70% και κατά συνέπεια να μειώνει το ποσοστό των άλλων κατηγοριών περιουσιακών στοιχείων του χαρτοφυλακίου

ο επενδυτής μπορεί να πουλήσει μερικά από τα αποθέματα ή να αγοράσει τίτλους σε άλλες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων, προκειμένου να επαναφέρει το χαρτοφυλάκιο στην αρχική στάθμισή του (αυτό συχνά αποκαλείται στρατηγική σταθερής ή δυναμικής). Εάν ο επενδυτής επανεξισορροπεί το χαρτοφυλάκιο συχνά, λέει κάθε τρεις μήνες, τότε ο επενδυτής λέγεται ότι συμμετέχει σε χρονοδιάγραμμα αγοράς, τακτική κατανομή ενεργητικού ή ενεργή επένδυση. Και στις δύο προσεγγίσεις επανεξισορρόπησης, ο επενδυτής πρέπει να εξετάσει εάν η προσπάθεια και το πρόσθετο κόστος συναλλαγών θα αυξήσουν τις αποδόσεις. Ωστόσο, εάν ο επενδυτής αποφύγει να αποκαταστήσει την ισορροπία του χαρτοφυλακίου καθόλου, πράγμα που αφήνει τις επενδύσεις να κάνουν ό, τι μπορούν, ο επενδυτής εφαρμόζει μια πραγματική στρατηγική αγοράς και κατοχής.

Η στρατηγική αγοράς και κατοχής δεν είναι εντελώς παθητική εκτός εάν ο επενδυτής αγοράζει μετοχές ενός αμοιβαίου κεφαλαίου, πρέπει να επιλέξει ενεργά τους τίτλους στους οποίους θα επενδύσει. Αγοράζοντας και διατηρώντας τους επενδυτές συνήθως βασίζονται στη θεμελιώδη ανάλυση της εταιρείας πίσω από την ασφάλεια, όπως η μακροπρόθεσμη στρατηγική ανάπτυξης της εταιρείας, η ποιότητα των προϊόντων της ή οι σχέσεις της εταιρείας με τη διοίκηση όταν αποφασίζουν αν θα αγοράσουν ή θα πουλήσουν. Ωστόσο, οι βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις, οι κύκλοι των επιχειρήσεων, ο πληθωρισμός και οι απαντήσεις στη νέα νομοθεσία δεν επηρεάζουν τον επενδυτή που αγοράζει και κατέχει.

Ο ενεργός επενδυτής, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποιεί συχνά ποσοτικές και τεχνικές αναλύσεις, συμπεριλαμβανομένης της αναλυτικής ανάλυσης, της ανάλυσης χαρτοφυλακίου μετοχών και άλλων μαθηματικών μέτρων για να καθοριστεί εάν θα αγοραστεί ή θα πωληθεί. Ο επενδυτικός ορίζοντας του ενεργού επενδυτή μπορεί να είναι μήνες, ημέρες ή ακόμα και ώρες ή λεπτά.

Γιατί αυτό έχει σημασία:

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ο Warren Buffett και άλλοι επιτυχημένοι επενδυτές ευνοούν τη στρατηγική αγοράς και διατήρησης. > Πρώτον, πολλοί επενδυτές υιοθετούν τη θεωρία τυχαίων περιόδων που αναφέρει ότι οι τιμές των κινητών αξιών είναι τυχαίες και δεν επηρεάζονται από γεγονότα του παρελθόντος. Ο καθηγητής οικονομικών του Princeton Burton G. Malkiel εφάρμοσε τον όρο στο βιβλίο του 1973, Random Walk Down Wall Street. Η ιδέα αναφέρεται επίσης ως η αδύναμη μορφή της αποδοτικής αγοράς. Η βασική ιδέα πίσω από τη θεωρία είναι ότι είναι αδύνατο να υπερκεραστεί η αγορά, ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμα, κάνοντας μια στρατηγική επένδυσης buy-and-hold τον καλύτερο τρόπο για να μεγιστοποιήσετε τις αποδόσεις.

Δεύτερον, πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι αυτό που ένας επενδυτής αγοράζει ή πουλάει είναι πιο σημαντικό από ό, τι αυτός αγοράζει ή πουλάει. Επειδή πολλές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων τείνουν να αυξάνονται και να πέφτουν μαζί, η συνολική απόδοση ενός χαρτοφυλακίου επηρεάζεται πολύ περισσότερο από τον τρόπο με τον οποίο το χαρτοφυλάκιο διατίθεται παρά από τους συγκεκριμένους τίτλους που επιλέγονται. Μια καλά γνωστή μελέτη του 1986 από τους Brinson, Hood και Beebower επιβεβαίωσε ότι το 95% του χρόνου, η κατανομή ενεργητικού καθόρισε τις αποδόσεις του χαρτοφυλακίου αντί για τους συγκεκριμένους τίτλους που επιλέχθηκαν.

Τρίτον, η στρατηγική αγοράς και κατοχής είναι συχνά φθηνότερη. Μπορεί να έχει φορολογικά οφέλη, δεδομένου ότι το IRS φορολογεί τα μακροπρόθεσμα κεφαλαιακά κέρδη με χαμηλότερο ρυθμό από τα βραχυπρόθεσμα κεφαλαιακά κέρδη. Επίσης, η στρατηγική απαιτεί λιγότερες προμήθειες διαπραγμάτευσης και συμβουλευτικές αμοιβές, οι οποίες συχνά αναγκάζουν τους ενεργούς επενδυτές να έχουν υψηλότερες απαιτήσεις απόδοσης για να αντισταθμίσουν αυτό το επιπλέον κόστος.