Η ΕΕ παίρνει επίσης τα δίδακτρα

Η πρόθεση της κυβέρνησης να εξοικονομήσει χρήματα από τους καταναλωτές μέσω της κάλυψης των διατραπεζικών προμηθειών δεν λειτουργούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν θα λειτουργήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας ρίξουμε μια ματιά γιατί όχι.

Αμερικανικά τέλη στόχευσης

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η τροποποίηση του Durbin προσαρτήθηκε στη νομοθεσία περί χρηματοοικονομικής μεταρρύθμισης του Dodd-Frank το 2010. Πριν από τη νομοθεσία, τα διατραπεζικά τέλη θα αξιολογούνται από τους εκδότες στους εμπόρους όταν χρεώνεται μια πιστωτική ή χρεωστική κάρτα, συνήθως γύρω στο 2% συναλλαγή. Η τροποποίηση του περιορισμού Durbin περιόρισε τα τέλη σε "εύλογη και ανάλογη με το πραγματικό κόστος". Η θεωρία ήταν ότι οι έμποροι θα εξοικονομούσαν χρήματα και θα έδιναν αυτές τις αποταμιεύσεις στους καταναλωτές.

Αυτό δεν συνέβη. Εάν ένας έμπορος εξοικονομεί χρήματα μεταβαίνοντας, για παράδειγμα, σε μια διαφορετική εταιρία φορτηγών, θα περάσει εκείνες τις αποταμιεύσεις; Φυσικά και όχι. Γιατί λοιπόν οι διατραπεζικές προμήθειες θα ήταν διαφορετικές;

Το ανώτατο όριο της ΕΕ ανέρχεται στο 0,3%

Η ΕΕ έχει εφαρμόσει τον ίδιο τύπο ανώτατου ορίου για τα τέλη - στο 0,3% ανά συναλλαγή. Αυτό είναι πολύ λιγότερο από το ποσοστό 1,12% των ΗΠΑ. Η MasterCard ανέθεσε μια εμπορική έρευνα για να δούμε πώς θα αντιδράσει η αγορά και - μεγάλη έκπληξη - το 59% των εμπόρων είπε ότι θα κρατούσαν τις αποταμιεύσεις στο σπίτι και δεν θα τις παρέδωσαν. Μόνο το 15% δήλωσε ότι θα το κατέβαλε στους πελάτες.

Όλο το ζήτημα, ωστόσο, πηγαίνει βαθύτερο σε ένα επίπεδο - και δεν έχει καμία σχέση με τους πελάτες. Είναι όλα σχετικά με τη Visa και τη MasterCard, ένα αποτελεσματικό δυοπώλιο και την επιρροή που έχουν στην αγορά επεξεργασίας συναλλαγών. Ένα δυοπώλιο έχει τεράστια δύναμη τιμολόγησης και, ως εκ τούτου, μπορεί να αναγκάσει τους εμπόρους να πληρώσουν υψηλά τέλη ταχυτήτων λόγω της ευρείας αποδοχής των επώνυμων καρτών. Επιπλέον, κάθε κάρτα έχει πολλές κατηγορίες χρεώσεων, γεγονός που καθιστά ακόμα πιο δύσκολο να προσδιοριστεί ποιος χρεώνεται για ποιες υπηρεσίες.

Αυτό ωθεί τους εμπόρους και τις εμπορικές ενώσεις να ασκήσουν πιέσεις στην κυβέρνηση για να μειώσουν τα τέλη, αλλά στη συνέχεια δεν μεταφέρουν τις αποταμιεύσεις στους καταναλωτές, οπότε ο μικρός τύπος δεν ωφελεί τελικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Visa και η MasterCard επέστρεψαν στην αύξηση των τελών πληρωμής της ΕΕ, λέγοντας ότι είναι άδικο να επιβάλει η ΕΕ ένα ανώτατο όριο μόνο σε αυτούς και όχι σε όλους τους εκδότες καρτών, όπως το American Express και το Diners Club. Φαίνεται ότι κανείς δεν ήταν ευτυχισμένος.

Έτσι καταλήγουμε στο δυοπώλιο που διαμαρτύρεται για λιγότερα έσοδα και αθέμιτες επιθέσεις, οι έμποροι παίρνουν αυτό που θέλουν αλλά δεν περνούν τις αποταμιεύσεις στους καταναλωτές και οι καταναλωτές παραπονούνται ότι κανείς δεν πιέζει τα συμφέροντά τους προσπαθώντας να μειώσουν το κόστος για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που αγορά.

Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει σαφής λύση εδώ. Οι καταναλωτές, τελικά, μπορούν να ψηφίσουν με τα πόδια τους. Η πληρωμή με μετρητά θα ήταν μια επιλογή.

EU image πιστωτικής κάρτας μέσω του Shutterstock