Ο Adam Smith

είναι ένας από τους πιο διάσημους οικονομολόγους του κόσμου. Ο σύγχρονος καπιταλισμός οφείλει τις ρίζες του στον Αδάμ Σμιθ και τον Πλούτο των Εθνών, που πολλοί θεωρούν το σημαντικότερο οικονομικό έργο στην ιστορία. Αν και άλλοι οικονομολόγοι όπως ο Μαρξ και ο Κέινς έχουν αποκτήσει μνημειακές οικονομικές θεωρίες, ο Σμιθ και οι θεωρίες του στηρίζονται στην κορυφή της υπερβατικής οικονομικής σκέψης.

Πώς λειτουργεί (παράδειγμα): Ο Adam Smith γεννήθηκε στο Kirkcaldy της Σκωτίας 1723. Παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης και 12 χρόνια μετά την αποφοίτησή του το 1740, έγινε ο πρόεδρος της Logic εκεί. Το επόμενο έτος έγινε πρόεδρος της Ηθικής Φιλοσοφίας. Το 1759, ο Smith δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, The Theory of Moral Sentiments, το οποίο περιείχε πολλές από τις διαλέξεις του. Το 1764 ο Smith εγκατέλειψε τη δουλειά του και έγινε εκπαιδευτικός καθηγητής στον Δούκα του Buccleuch ο παππούς του Σάρα, η Δούκισσα της Υόρκης) για δύο χρόνια. Στη δουλειά, ο Σμιθ συναντήθηκε με πολλούς κορυφαίους φιλοσόφους και οικονομολόγους που επηρέασαν το έργο του.

Το 1766, ο Smith επέστρεψε στην πατρίδα του στη μητέρα του στο Kirkaldy και άρχισε να ασχολείται με το πιο γνωστό του έργο, The Wealth of Nations, το οποίο χρειάστηκε περίπου 10 χρόνια για να γράψει και δημοσιεύθηκε στις 9 Μαρτίου 1776. Όμως, ο Σμιθ ξεριζώθηκε και πήγε στο Λονδίνο για να δουλέψει και να γράψει. Ενώ ήταν εκεί, οι αποικίες διατήρησαν μερικές από τις πιο φιλόδοξες προ-επαναστατικές περιόδους, όπως η Σφαγή της Βοστώνης το 1770, το Τσάι της Βοστώνης το 1773 και οι μάχες του Lexington και του Bunker Hill το 1775. Ο Σμιθ ενδιαφέρθηκε πολύ για την πολιτικές δραστηριότητες των αποικιών, σε μια στιγμή που αναρωτιόταν εάν η έδρα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας θα τελείως μετακόμισε από το Λονδίνο στην Αμερική.

Ο Πλούτος των Εθνών ήταν τόσο δημοφιλής που δημοσιεύθηκαν πέντε εκδόσεις ενώ ο Σμιθ ήταν ακόμα ζωντανός. Πέθανε στις 17 Ιουλίου 1790, φέρεται να δηλώνει στο κρεβάτι του θανάτου ότι ήθελε να είχε επιτύχει περισσότερα. Ο Adam Smith ενδιαφέρθηκε περισσότερο να είναι γνωστός για το έργο του παρά για την προσωπικότητά του και πέτυχε δυνατά σε αυτόν τον στόχο. Ο Adam Smith, που ονομάστηκε πατέρας του καπιταλισμού, ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος ακαδημαϊκός ακαδημαϊκός της Σκωτίας, ένας μοναδικός γιος που δεν παντρεύτηκε ποτέ και ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται πολύ για το γράψιμο. Σήμερα, πάνω από 200 χρόνια μετά το θάνατό του, είναι ένας από τους πιο διάσημους οικονομολόγους του κόσμου.

Γιατί το θέμα:

Ίσως κανένας άλλος άνθρωπος στην ιστορία των οικονομικών να μην έχει το status rock-star που έχει ο Adam Smith. Εάν όμως ο Adam Smith ήταν ζωντανός σήμερα και μπορούσε να πει μόνο ένα πράγμα στην κυβέρνηση, θα ήταν ίσως "Αφήστε μας μόνοι, θα το καταλάβουμε οι ίδιοι."

Μετά από όλα, μία από τις μεγαλύτερες θεωρίες του Smith ήταν ότι οι άνθρωποι δουλεύουν φυσικά για τη μεγιστοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων. Η ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών διευκολύνει αυτόν τον στόχο, υποστήριξε και οι συμμετέχοντες στην αγορά συμμετέχουν στις δραστηριότητες αυτές πιο ευεργετικά όταν οι κανονισμοί και η κυβερνητική παρέμβαση δεν τους εμποδίζουν να το κάνουν. Δηλαδή, το αόρατο χέρι των προσωπικών συμφερόντων καθοδηγεί τους συμμετέχοντες σε ανταλλαγές που είναι το πιο αμοιβαία επωφελές.

Ο Smith είπε, για παράδειγμα, ότι με την πώληση προϊόντων που θέλουν να αγοράσουν οι αγοραστές, οι κρεοπωλεία, οι ζυθοποιοί και οι αρτοποιοί κερδίζουν χρήματα. Ωστόσο, παίρνουν αυτά τα χρήματα μόνο αν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των πελατών τους αποτελεσματικά - δηλαδή εάν προσφέρουν τα πράγματα που θέλουν να αγοράσουν οι άνθρωποι. Με αυτόν τον τρόπο, ανταμείβονται οικονομικά και δημιουργούν πλούτο για το έθνος στο σύνολό του με την ιδιότητα του παραγωγικού πολίτη. Με άλλα λόγια, δημιουργούν κατά λάθος το καλύτερο αποτέλεσμα για όλους, αναζητώντας τα δικά τους συμφέροντα. Όπως είπε ο Σμιθ: "Δεν είναι από την καλοσύνη του κρεοπωλείου, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού να μπορούμε να περιμένουμε το δείπνο μας, αλλά από το ενδιαφέρον τους."

Αυτή η ιδέα - το ενδιαφέρον εξυπηρετεί πραγματικά ένα μεγαλύτερο αγαθό - βρίσκεται στο επίκεντρο του γιατί ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι επενδύουν τα χρήματα συνταξιοδότησης, τα κεφάλαια κολλεγίων και άλλες αποταμιεύσεις σε εταιρείες ή επιχειρήσεις που είναι πιθανότερο να τους δώσουν υψηλή απόδοση για ένα δεδομένο επίπεδο κινδύνου. Και επειδή οι άνθρωποι αναζητούν τα δικά τους συμφέροντα, υποστηρίζει ο Smith, άλλοι ωφελούνται: Τα χρήματα είναι πιο πιθανό να ρέουν από τους επενδυτές σε βιώσιμες εταιρείες, που δημιουργούν εταιρείες, θέσεις εργασίας και μια μεγαλύτερη οικονομία.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε μια άλλη κεντρική ιδέα της φιλοσοφίας του Σμιθ: Γενικά, η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε αυτή τη φυσική πορεία των εμπορικών δραστηριοτήτων. Συγκεκριμένα, ο Σμιθ απέρριψε το εμπορικό σύστημα, το οποίο ήταν ένα οικονομικό σύστημα που επικρατούσε στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, όπου ο στόχος του εμπορίου ήταν να αυξήσει τον πλούτο ενός έθνους μέσω κυβερνητικής ρύθμισης όλων των εμπορικών συμφερόντων του έθνους. Ο Smith απέρριψε ως «παράλογο» τους ρυθμιστικούς περιορισμούς του εμπορικού συστήματος στις εισαγωγές και την ενθάρρυνση των εξαγωγών, προκειμένου να δημιουργήσει εμπορικό πλεόνασμα. Αντίθετα, θεώρησε ότι ο πλούτος ενός έθνους βρισκόταν στο εμπόριο του παρά στην πρωτεύουσά του. Ο Smith έγραψε:

«Καμία ρύθμιση του εμπορίου δεν μπορεί να αυξήσει την ποσότητα της βιομηχανίας σε οποιαδήποτε κοινωνία πέρα ​​από το τι μπορεί να διατηρήσει το κεφάλαιό της · μπορεί μόνο να εκτρέψει ένα μέρος της σε μια κατεύθυνση στην οποία θα μπορούσε διαφορετικά να πάει · και σε καμία περίπτωση δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η τεχνητή κατεύθυνση είναι πιθανό να είναι πιο συμφέρουσα για την κοινωνία από εκείνη στην οποία θα πήγε από μόνη της ».

Ο Smith ισχυρίστηκε ότι ο κυβερνητικός κανονισμός όχι μόνο δημιούργησε εμπορικούς πονοκεφάλους, παραβιάζοντας τα δικαιώματα των μαζών να τείνουν στην ευημερία τους. Αντ 'αυτού, η καλύτερη συμβολή της κυβέρνησης μπορεί να κάνει στην κοινωνία είναι να αφήσει τους ανθρώπους στις δικές τους τάσεις να κάνουν επιχειρήσεις. (Ωστόσο, ο Smith πίστευε ότι η κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει συμβάσεις, διπλώματα ευρεσιτεχνίας, δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και άλλα στοιχεία που ενθάρρυναν τη δραστηριότητα.)