Πώς Ταξιδεύοντας με βοήθησε να προετοιμαστώ για την έναρξη της ζωής μου |

Αν υπάρχει κάτι που ταξίδευε έξω από τις ΗΠΑ μου δίδαξε, ήταν πώς να προσαρμόσετε.

Εκτός αν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά να φτιάξετε μια φούσκα γύρω από σας ότι κρατά τα πράγματα ακριβώς όπως είναι στο σπίτι (κάτι που μερικοί άνθρωποι κάνουν, υποθέτω) το ταξίδι είναι μια σειρά από εκπλήξεις και νέες πληροφορίες που πρέπει να αντιδράτε συνεχώς.

Όπως αποδεικνύεται, αυτό είναι πολύ παρόμοιο με την εμπειρία που εργάζονται ή ιδρύουν μια εταιρεία εκκίνησης. Συχνά φορές δεν έχετε ιδέα τι θα κάνετε από τη μια μέρα στην άλλη και πώς μαθαίνετε να αντιδράτε στη συνεχή ροή νέων πληροφοριών μπορεί να είναι το κλειδί για την επιτυχία ή τουλάχιστον να απολαμβάνετε το χρόνο σας σε μια

Δείτε επίσης: 5 πράγματα που μπορούν να μάθουν από το ταξίδι στον κόσμο

Ανακαλύπτοντας πόσο λίγα ήξερα

Τα μαθήματα για τα ταξίδια προσαρμογής μου έδωσαν συχνά συνδυάστηκαν με μαθήματα για το πόσο δεν το έκανα ξέρω

Θυμάμαι την προσγείωση στο Σαντιάγκο της Χιλής για το πρώτο μου ταξίδι από τις ΗΠΑ το 2004. Είχα πάρει Ισπανικά στο γυμνάσιο και η σύζυγός μου και εγώ δεν είχαμε διαβάσει ούτε ένα, αλλά δύο οδηγούς. Έτσι ήμασταν εντελώς προετοιμασμένοι, έτσι;

Ήταν ο Ιανουάριος και μόλις περάσαμε έναν χειμερινό χειμώνα στο Σικάγο. Ήμασταν ενθουσιασμένοι για τα θερμότερα κλίματα, χωρίς να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζέστη του Σαντιάγκο τον Ιανουάριο είναι σαν ένα χαστούκι στο πρόσωπο όπως οι παγωμένες εκρήξεις του Windy City.

Βγήκαμε από το αεροπλάνο και αμέσως εφίδρωσα. Υπήρχε μια φασαρία των ανθρώπων και όλοι μιλούσαν ισπανικά με ταχύτητα 100 μίλια ανά ώρα - θα το έμαθαν σε περίπου 10 μίλια / ώρα

Ευτυχώς είχαμε κλείσει μια καμπίνα μέσω του ξενώνα μας, οπότε κάποτε είχαμε πάρει μέσω των τελωνείων υπήρχε ένας φιλικός οδηγός που περιμένει με ένα σημάδι. Πήγαμε στην καμπίνα του και απογειώθηκε σε κάτι που φαινόταν σαν μια υπερβολικά γρήγορη ταχύτητα από τα αμερικανικά πρότυπα.

Έξω από το αεροδρόμιο και στην καμπίνα

Ο οδηγός της καμπίνας μας μας έθιξε ερωτήσεις στα ισπανικά καθώς έσπευσε κάτω από το στενό του δρόμου. Κοίταξα με ανυπομονησία τη γυναίκα μου, που με κοίταξε σαν να έλεγα: «Εσύ είσαι αυτός που υποτίθεται ότι καταλαβαίνεις ισπανικά!» Μετά από μερικά λεπτά που καθίσαμε, πήρα τα ρουλεμάν μου και μπόρεσα επικοινωνούν λίγο. Στο δρόμο για τον ξενώνα μας, μας προειδοποίησε για το έγκλημα στην πόλη. Οι άνθρωποι θα άρπαζαν τα γυαλιά μου από το κεφάλι μου, μας είπε ή θα βγάζω τα όμορφα σκουλαρίκια της συζύγου μου από τα αυτιά της.

Αυτές οι πληροφορίες δεν με έκαναν να αισθάνομαι καλύτερα και καθώς πλησίασαμε τον ξενώνα μας, άρχισα να παρατηρώ περισσότερα και περισσότερα γκράφιτι, άστεγοι, αδέσποτα σκυλιά και άλλα πράγματα που συχνά υποδηλώνουν κίνδυνο στις ΗΠΑ Τέλος, τραβήξαμε μπροστά από τον ξενώνα μας. Ήταν μια από τις πολλές πόρτες σε στενό δρόμο, όπου σχεδόν κάθε επιφάνεια είχε καλυφθεί με ψεκασμό. Ο οδηγός μας ρώτησε τότε για 12.000 πεσούς.

Ήξερα ότι τα νομίσματα ήταν διαφορετικά, αλλά 12.000 ακουγόταν τόσο πολύ - και όλοι οι οδηγοί μας είχαν προειδοποιήσει σχετικά με τους τοπικούς οδηγούς ταξί που έριχναν τους τουρίστες μακριά. Όχι μόνο αυτό, αλλά είχα ξεχάσει να πάρει πέσος στο αεροδρόμιο.

Του είπα ότι έπρεπε να κάνω αλλαγή και μπήκα μέσα στο ξενώνα για να βοηθήσω. Χαμογέλασε και κράτησε τις αποσκευές μας κλειδωμένες στον κορμό του. Ευτυχώς το αγγλικό υπάλληλο του ξενώνα ήταν καλύτερο από το ισπανικό.

Εξήγησε ότι η τιμή ήταν κανονική (ότι τα 12.000 πέσος ήταν περίπου 20 δολάρια) και ότι δεδομένου ότι τα δολάρια ήταν σχεδόν το προεπιλεγμένο παγκόσμιο νόμισμα, θα μπορούσα απλώς να δώσω στον οδηγό ένα $ 20

Πληρώσαμε, εκφορτώσαμε, μπήκαμε στο δωμάτιό μας και φτάσαμε στο κρεβάτι μας. Κάθισα εκεί για μια στιγμή να σκέφτομαι: "Τι στο διάολο κάνω εδώ;"

Να πάρει άνετα έξω από τη ζώνη άνεσής μου

Τελικά, τα πράγματα κατέληξαν να είναι πολύ καλύτερα από την πρώτη μας εντύπωση. Μέχρι το τέλος των δύο πρώτων εβδομάδων στο Σαντιάγο, αισθανόμασταν άνετα να επισκεφθούμε τα πάρκα της πόλης, να ψωνίσουμε στην αγορά και να βγούμε για ένα ποτό τη νύχτα. Όλα τα μέρη που μας φάνηκαν επικίνδυνα για μας δύο εβδομάδες νωρίτερα φάνηκαν ασφαλή και άνετα τώρα.

Μετά από αυτό, περάσαμε τους επόμενους τρεις μήνες να ταξιδεύουμε σε ολόκληρη τη Χιλή και την Αργεντινή χωρίς περιστατικό. Έμαθα να επικοινωνούμε πραγματικά στα ισπανικά και πήραμε καλά στη διαπραγμάτευση νέων νομισμάτων και αστικών τοπίων. Πήραμε καμπίνες, λεωφορεία, τρένα, και στάχτηκαν, μείναμε σε ξενώνες, σε κάμπινγκ και με φιλικούς ντόπιους. Αυτό το ταξίδι συνεχώς ώθησε τις ζώνες άνεσής μας, και με την πάροδο του χρόνου έγινε ο κανόνας.

Φυσικά, αρκετές φορές κατά τους επόμενους μήνες και σε επόμενα ταξίδια τα χρόνια επέστρεψα στο "Τι κάνω εδώ;" όταν αισθάνθηκα απολύτως συγκλονισμένοι από ό, τι δεν ήξερα.

Αλλά όχι μόνο το έβλεπα πάντα έγκαιρα, τελικά ανακάλυψα ότι μου άρεσε να μαθαίνω και να βιώνω αυτή τη ζωή.

Στην πραγματικότητα, αυτό έγινε κάτι που επιδιώξαμε γιατί συνεχώς οδηγεί σε μερικές από τις καλύτερες εμπειρίες ταξιδιού μας. Σε ένα σημείο βγήκαμε από ένα λεωφορείο στο Bariloche της Αργεντινής και άρχισε να αναζητά έναν ξενώνα που ανέφεραν μερικοί άλλοι ταξιδιώτες. Δεν ήταν σε κανέναν οδηγό την εποχή εκείνη και όλα όσα είχαμε ακούσει ήταν ότι θα το θέλαμε.

Το κτίριο ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στην πόλη, αλλά φαινόταν ελάχιστα κατοικημένο και φάνηκε να να υποβαθμίζω ένα αναδιαμορφωμένο, με σχισμένα δάπεδα και εργαλεία που βρίσκονται στο μεγάλο λόμπι, αλλά κανένας άλλος κόσμος.

Θυμήσαμε κάτι για να φτάσουμε στο ξενώνα με ανελκυστήρα και στο ανελκυστήρα βρήκαμε ένα χειρόγραφο σημάδι λέγοντας εκεί ότι ο ξενώνας ήταν στον τελευταίο όροφο.

Περνούσαμε στο ασανσέρ και βγήκαμε σε ένα εντελώς απογυμνωμένο διάδρομο, με γκράφιτι που κάλυπτε ό, τι παρέμεινε από το γυψοσανίδας του διαδρόμου. Στο τέλος της αίθουσας υπήρχε μια πινακίδα με το όνομα του ξενώνα και ένα βέλος που δείχνει στην τελευταία πόρτα.

Με λίγο τρόμο, περπατήσαμε στο τέλος της αίθουσας και χτύπησε. Η πόρτα άνοιξε και βρισκόμασταν ξαφνικά σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο, με καναπέδες και τσάντες φασολιών ομαδοποιημένες από τα παράθυρα στο πάτωμα μέχρι την οροφή που έδωσαν τη θέση τους στην καλύτερη θέα του Nahuel Huapi και των καλυμμένων με χιόνι Ανσύ που βρήκαμε. Συναντήσαμε μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες ταξιδιώτες σε ολόκληρο το ταξίδι μας κατά τη διάρκεια των πέντε ημερών που περάσαμε σε αυτό το ξενώνα. Το όλο πράγμα μοιάζει με ένα όνειρο όταν το κοιτάω πίσω.

Δείτε επίσης: Ρωτήστε τους Εμπειρογνώμονες: Τα πράγματα που θα ήθελα να είχα γνωρίσει πριν ξεκινήσουν μια επιχείρηση

Ένα πλαίσιο εκκίνησης του μυαλού

Υπάρχει μόνο έτσι πολλά μπορείτε να μάθετε από έναν οδηγό ή από μια τάξη. Κάποια στιγμή, πρέπει να πηδήσετε στο πραγματικό πράγμα και να το καταλάβετε καθώς πηγαίνετε.

Πρόκειται για ένα πλαίσιο σκέψης που βρήκα πολύ χρήσιμο για να ξεκινήσω μερικές επιχειρήσεις και να δουλέψω σε μια εκκίνηση. Όταν κτίζετε μια εκκίνηση ή εργάζεστε σε πρώιμο στάδιο, τα πράγματα μεταβάλλονται συνεχώς με απρόβλεπτες μεθόδους. Η δουλειά που προσλήφθηκα για ένα μήνα μπορεί να μην είναι αυτή που πρέπει να κάνεις τον επόμενο μήνα.

Δεν μπορώ να εγγυηθώ επιτυχία στην εκκίνηση αν αναπτύξεις αυτό το πλαίσιο σκέψης. Κανείς δεν μπορει. Αλλά μπορώ να πω ότι θα απολαύσετε το ταξίδι πολύ περισσότερο.

Αν έχετε μίσθωση για ένα ξεκίνημα, σας συνιστώ να ψάχνετε ανθρώπους με τέτοια εμπειρία. Δεν χρειάζεται να συμπεριλάβετε την ένδειξη "πρέπει να έχετε ταξιδιωτική εμπειρία" στη δουλειά σας, αλλά θα πρέπει να ρωτήσετε για τις εμπειρίες που είχατε και να τους ζητήσετε να ζήσουν εκτός της ζώνης άνεσής τους και να προσαρμοστούν.

το κλειδί για την εργασία σε μια εκκίνηση, το ταξίδι και ίσως η ζωή εν γένει - η ικανότητα να προσαρμόζεται σε ό, τι απαιτεί το περιβάλλον σας και να απολαύσετε τη διαδικασία