Matty Simmons: Ο άνθρωπος που πώλησε τον κόσμο στις πιστωτικές κάρτες

Όταν ο Matty Simmons ακούει για πρώτη φορά τις πιστωτικές κάρτες πολλαπλών χρήσεων το 1950, δεν εντυπωσιάστηκε.

Εκείνη την εποχή, ο Frank McNamara, ο οποίος ήρθε με την ιδέα, και ο Ralph Schneider, ο επιχειρηματικός του συνεργάτης, προσπαθούσαν να πείσουν τον Simmons να ενταχθεί στη νέα τους εταιρεία Diners Club. Η έννοια της πιστωτικής κάρτας δεν φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμη για τον Simmons, ο οποίος έκανε τότε δημόσιες σχέσεις για εστιατόρια και νυχτερινά κέντρα.

Φωτογραφία ευγενική προσφορά του Matty Simmons.

"Αυτό που με απασχολούσε περισσότερο ήταν ότι θα ζητούσα όχι μόνο να δημοσιοποιήσω αυτή τη νέα αντίληψη αλλά να πείσω τα εστιατόρια να την τιμήσουν", γράφει ο Simmons στο βιβλίο του του 1995 "Η Καταστροφή της Πιστωτικής Κάρτας", μια πρώτη αναφορά των πρώτων ημερών του Diners Club και εξέλιξη της βιομηχανίας πιστωτικών καρτών.

Αλλά δημοσιοποιήστε και πείστε ότι το έκανε. Η Simmons τελικά εντάχθηκε στο Diners Club με πλήρη απασχόληση ως εκτελεστικός αντιπρόεδρος. Έκανε πωλήσεις και μάρκετινγκ και επεξεργάστηκε και δημοσίευσε το δημοφιλές περιοδικό της εταιρείας. Οι προσπάθειές του συνέβαλαν στην επιτυχία του Diners Club και άνοιξαν το δρόμο για τη βιομηχανία των πιστωτικών καρτών όπως την ξέρουμε σήμερα.

Το Diners Club ήταν μια από τις περιπέτειες του Simmons. Τώρα 90 ετών, είναι ο συγγραφέας οκτώ βιβλίων. παραγωγός ταινιών και τηλεοπτικών εκπομπών όπως το "Animal House" και η σειρά "National Lampoon's Vacation". και ο ιδρυτής της εκδοτικής εταιρείας που παρήγαγε το περιοδικό Weight Watchers και το National Lampoon. Σήμερα διαχωρίζει το χρόνο του μεταξύ του Λος Άντζελες, της Νέας Υόρκης και της Pompano Beach της Φλώριδας και εργάζεται σε ένα νέο σενάριο και ένα βιβλίο χιούμορ.

Ο Investmentmatome μίλησε στο Simmons για το Diners Club και τι σκέφτεται σήμερα για τις πιστωτικές κάρτες. Αυτή η συνέντευξη έχει συνταχθεί για συντομία και σαφήνεια.

Πώς ξεκίνησε το Diners Club

Ποιες ήταν οι πρώτες εντυπώσεις σας από το club του Diners;

Ήμουν ένας τύπος δημοσίων σχέσεων. Και μεταξύ άλλων, έχω χειριστεί πολλά εστιατόρια και νυχτερινά κέντρα. Η αρχική ιδέα για το Diners Club ήταν για φαγητό. Θα πάτε σε εστιατόρια σε όλη την περιοχή της Νέας Υόρκης, θα τους χρεώσετε και θα λάβετε ένα λογαριασμό μία φορά το μήνα. Ο συνεργάτης του Frank, Ralph Schneider, έτρεξε σε έναν εφημερίδα και τον ρώτησε: «Ποιος είναι ο καλύτερος άνθρωπος για να ασχοληθεί με το PR και το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και το εστιατόριο;» Και αυτός ο τύπος είπε αμέσως, «Matty Simmons». Ήρθα να τις δω.

Το γραφείο τους βρισκόταν στην εταιρία του Frank στο Κτίριο Empire State Building. Ονομάστηκε Hamilton Credit. … ο Ράλφ ήταν δικηγόρος. Ο Frank εργάστηκε για να κάνει εμπορικά δάνεια. Μου μίλησαν για την ιδέα τους και έδωσαν μια μικρή χειρόγραφη κάρτα που έλεγε "The Diners Club".

Ο Φρανκ είπε: "Η ιδέα μας είναι να πάρετε αυτή την κάρτα γύρω", και ούτω καθεξής. … Και είπα, "Δεν νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή ιδέα." Δεν είχα ποτέ τιμωρήσει τίποτα στη ζωή μου. Πάντα χρησιμοποιούσα μετρητά. Ήθελαν να έρθω μαζί τους και είπα, "επιτρέψτε μου να το σκεφτώ". Και ξέχασα γι 'αυτό. Μια εβδομάδα αργότερα, ο Schneider μου τηλεφώνησε. Είχαμε μεσημεριανό γεύμα και έπρεπε να είμαστε πραγματικά καλοί φίλοι. Μου μίλησε τελικά, μετά από περίπου ένα χρόνο, στην [πάει] με πλήρη απασχόληση στο Diners Club. Έστρεψα τη δραστηριότητα της δημοσιότητας στον αδελφό μου που ήταν ο σύντροφός μου. …

Αυτό που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά είναι ότι [ο McNamara και η Schneider] δεν είχαν κανέναν μάρκετινγκ, και έκανα όλες τις πωλήσεις και το μάρκετινγκ. Και δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο πριν. Αλλά χρησιμοποίησα μόνο την κοινή λογική, και λειτούργησε. Έκανα αλληλογραφία. … Δημιουργήσαμε κάπως το κουτάκι "πάρτε ένα", ξέρετε, εκείνα τα μικρά κιβώτια από τα οποία θα μπορούσατε να πάρετε ένα φάκελο από αυτό, και θα μπορούσατε να αγοράσετε κάτι για να συμμετάσχετε. Αυτός ήταν ένας καλός τρόπος για να γίνετε μέλη.

Και φυσικά, η δημοσιότητα ήταν τεράστια. Η πρώτη μεγάλη ιστορία ήταν στην Business Week. Ακριβώς από το ρόπαλο, μας έφερε χιλιάδες μέλη.

[Στο βιβλίο του, ο Simmons αφηγείται ότι "έπρεπε να γοητεύσει τη δημιουργία του σχεδίου πιστωτικών καρτών" για να διαφημίσει το προϊόν, έτσι εφευρέθηκε μια ιστορία: McNamara ήταν σύντομη σε μετρητά, αφού πήρε έναν συνάδελφο έξω για δείπνο. Ενώ η γυναίκα του οδηγούσε με τα χρήματα για να καλύψει το γεύμα, ήρθε με την ιδέα μιας πιστωτικής κάρτας, η οποία θα επέτρεπε πράγματι σε έναν «υπεύθυνο επιχειρηματία» να ανοίξει μια καρτέλα εστιατορίου οπουδήποτε. Αυτή η απαρχαιωτική ιστορία έχει έκτοτε επαναληφθεί αμέτρητες φορές και εμφανίζεται ακόμη και στην ιστοσελίδα του Diners Club σήμερα.]

Δεν χρεώσαμε όταν ξεκινήσαμε. Τότε χάνουμε χρήματα. … Και είπα, "Πρέπει να χρεώσετε για την κάρτα." [Τότε, το Diners Club επιβάρυνε τους εμπόρους με αμοιβή για κάθε συναλλαγή με πιστωτική κάρτα, αλλά δεν χρέωνε τους κατόχους καρτών ετήσια τέλη. Επίσης, δεν χρεώνει τόκους, καθώς απαιτούσε πλήρη πληρωμή κάθε μήνα.] Και ο Φρανκ είπε: "Κανείς δεν θα πληρώσει για μια πιστωτική κάρτα." Και είπα, "Καλά, κανείς δεν πρόκειται να είναι κανείς αν δεν χρεώσουμε, γιατί θα χάσουμε χρήματα και θα βγούμε από την επιχείρηση." Έτσι, ο Ralph συμφώνησαν μαζί μου και βάλαμε μια χρέωση $ 3. …

Στη συνέχεια, δημιούργησα ένα ενημερωτικό δελτίο που πήγε στον ίδιο φάκελο με το λογαριασμό σας. Ο τύπος που χειρίστηκε την εκτύπωσή μου ήταν ένας πωλητής, οπότε είπα: "Θέλετε να κάνετε κάποια περισσότερα χρήματα; Βγείτε έξω και να πουλήσετε μερικές διαφημίσεις και θα τις βάλω στο ενημερωτικό δελτίο. "Έτσι πήγε στα εστιατόρια και αγόρασε διαφημίσεις.Και υπήρχε μια τέτοια απαίτηση για διαφημίσεις που την έκανα σε περιοδικό. Πρώτα ήταν το περιοδικό Diners Club Magazine. Τελικά, το άλλαξαμε σε Υπογραφή: Το περιοδικό Diners Club. Ήταν πολύ επιτυχής. …

Φροντίζουμε τελικά για το περιοδικό. Πληρώσατε 3 δολάρια επιπλέον για να φτάσετε στο περιοδικό. … Σχεδόν όλοι, όπως το 90% των μελών, την προσυπογράφουν.

" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Ποιες ήταν οι πρώτες πιστωτικές κάρτες

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σου στα πρώτα χρόνια;

Δεν είχαμε πραγματικά πολλά προβλήματα. Είχαμε κάποιο ανταγωνισμό, αλλά δεν έμειναν γύρω. Στην πραγματικότητα, ο Alfred Bloomingdale ήταν μέρος της ομάδας που δημιούργησε την εταιρεία Dine and Sign. Αλλά έκαναν πολύ άσχημα και η Bloomingdale αγόρασε το ενδιαφέρον του Frank McNamara στο Diners Club και έγινε πρόεδρος του Club Diners. Ο Ralph Schneider ήταν πρόεδρος, και ήμουν εκτελεστικός αντιπρόεδρος. …

Δεν είχαμε πραγματικό ανταγωνισμό μέχρι να κυκλοφορήσει το American Express [το 1958]. Ενώ ήμουν στο Diners Club, το οποίο ήταν μέχρι το 1967, ήμασταν ακόμα η πρώτη πιστωτική κάρτα στον κόσμο. …

Οι πιστωτικές μας ζημίες ήταν περίπου τρία τέταρτα του 1%. Σήμερα, είναι σαν 3 ή 4%. … Τώρα οι άνθρωποι τρέχουν μεγάλους λογαριασμούς που δεν μπορούν να πληρώσουν, που είναι αυτό που είπα στην "Καταστροφή πιστωτικών καρτών." Ήμασταν πολύ περισσότερο μια κάρτα δωρεάν. Θα έπρεπε να πληρώσετε το λογαριασμό σας σε 30 ημέρες. Θα έπρεπε, ούτως ή άλλως.

Πιστωτικές κάρτες σήμερα

Έχετε ακόμα πιστωτικές κάρτες;

Έχω πέντε από αυτά. Δεν έχω κάρτα Diners Club.

Ο πρώτος αριθμός στην κάρτα Diners Club ήταν 1000. Ο Frank McNamara το είχε. Ο Schneider είχε 1001 και είχα 1002. Εύχομαι να το είχα κρατήσει. Πιθανότατα αξίζει πολλά χρήματα τώρα. Αλλά δεν το έχω. Ποτέ δεν κρατώ τίποτα.

Κλείσατε αυτόν τον λογαριασμό;

Το χρόνο μετά την αποχώρησή μου πήγαν σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα. Ήταν όλα με το χέρι όταν ήμουν εκεί. Έχαναν [εκατομμύρια] τα επόμενα δύο χρόνια. [Αυτό οφείλεται εν μέρει στα "προβλήματα πληροφορικής τα οποία είχαν καταπιεί εκατομμύρια δολάρια σε χρεώσεις που δεν χρεώθηκαν ποτέ", γράφει ο Simmons στην "Καταστροφή πιστωτικών καρτών".]

Και μου έστειλαν μια κάρτα με 19 διαφορετικούς αριθμούς σε αυτήν, σαν μια τυπική πιστωτική κάρτα. Τότε μου έστειλαν ένα λογαριασμό [για την ετήσια αμοιβή της κάρτας]! Ήμουν τόσο προσβλημένος που μου έστειλε, έναν από τους ιδρυτές της εταιρείας, ένα λογαριασμό για μια πιστωτική κάρτα. Μόλις το έστειλα πίσω σε αυτούς και είπε: "Μπορείτε να το έχετε αυτό." Και δεν το χρησιμοποίησα μετά από αυτό. …

Τώρα έχω MasterCard, τραπεζικές κάρτες και American Express. … Δεν τα χρησιμοποιώ συχνά. … Η κάρτα που χρησιμοποιώ πιο συχνά είναι MasterCard από μία από τις τράπεζές μας. Αυτό είναι μόνο όταν, όταν ήμουν στο Λ.Α., πήγα πολύ έξω.

" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Πώς οι πιστωτικές κάρτες "πλατίνας" και "χρυσού" έχασαν τη λάμψη τους

Πώς πραγματοποιήσατε τη μετάβαση από τις πιστωτικές κάρτες στο Χόλιγουντ;

Όπως συνέβη, το Diners Club αποκτήθηκε από μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία [Continental Insurance], και δεν ήμουν πολύ ευχαριστημένος με τη νέα ιδιοκτησία.

Εγώ παραιτήθηκε το 1967 και σχημάτισε τη δική μου εταιρεία. Κατά την ίδρυσή της, ονομάστηκε Επικοινωνίες του 21ου αιώνα. Το πρώτο περιοδικό μου ήταν το περιοδικό Weight Watchers Magazine, το οποίο είναι ακόμα κοντά και εξακολουθεί να είναι πολύ επιτυχημένο. Το δεύτερο μου περιοδικό ήταν το National Lampoon. Ότι έγινε τόσο τεράστιο, άλλαξα το όνομα της εταιρείας στο National Lampoon Incorporated. Ήταν μια δημόσια επιχείρηση. Και το Diners Club, βέβαια, βρισκόταν στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

[Οι Simmons παρήγαγαν ταινίες "Animal House" και "Vacation" υπό την επωνυμία National Lampoon.]

Στο βιβλίο σας, είστε επικριτικός για το πώς οι πιστωτικές κάρτες μπορούν να δελεάσουν τους ανθρώπους να υπερβούν. Αισθάνεσαι ακόμα έτσι;

Ναι. Νομίζω ότι δίνεται υπερβολική πίστωση σε ανθρώπους που έχουν υπερβεί. Και πρέπει να περάσουν τις μισές ζωές τους να το πληρώσουν.

Κυρίως, τα επιτόκια, για μένα, είναι η ληστεία αυτοκινητοδρόμων. Είναι γελοίο το γεγονός ότι θα χρεώνουν τους ανθρώπους κατά 17%, 20% ή και περισσότερο με τα επιτόκια. Είναι απλώς κερδοσκοπία. Είναι άσχημο να χρεώνεις ανθρώπους που ενδιαφέρονται πολύ. Είμαι πολύ αντίθετος και είπα ότι στο βιβλίο μου "Η καταστροφή της πιστωτικής κάρτας". Γι 'αυτό και ονομάζεται "Η καταστροφή πιστωτικών καρτών"!

Πληρωμές του μέλλοντος

Προβλέπετε κάτι που αντικαθιστά τις πιστωτικές κάρτες;

Δεν νομίζω ότι θα αντικαταστήσουν την ιδέα της πιστωτικής κάρτας ή της υπηρεσίας της πιστωτικής κάρτας. Αλλά όλα θα είναι μηχανογραφημένα. Όλα θα είναι μηχανογραφημένα. Έτσι δεν θα μεταφέρετε μετρητά - θα μεταφέρετε τον υπολογιστή σας, έναν μικρό υπολογιστή.

Μπορείτε να χρεώσετε … κάτι τώρα. … Θυμάμαι να πηγαίνω στην ετήσια συνάντηση όλων των ομάδων του μπέιζμπολ και των γενικών διευθυντικών στελεχών, να τους βάλω στο να δεχτώ κάρτες Diners Club για εισιτήρια σε γήπεδα τένις. Και ο γενικός διευθυντής του Chicago White Sox, το όνομά του ήταν ο Frank Lane, σηκώθηκε και είπε, "[Οι πιστωτικές κάρτες είναι] μόνο ένα πέρασμα. Δεν θα διαρκέσει ποτέ. Το μπέιζμπολ είναι αμερικανικό ως μήλο πίτα, και αυτό είναι μόνο μια περασμένη φαντασία."

Πήρε ποτέ αυτό το πίσω;

Δεν νομίζω ότι το έκανε. Αλλά μπορείτε σίγουρα να αγοράσετε εισιτήρια για σφαίρες, κινηματογράφους, όλα τώρα [με πιστωτικές κάρτες].

" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Η μετεωρική άνοδος και η σκληρή πτώση των πιστωτικών καρτών των πρατηρίων βενζίνης

Τι προβλέπετε ότι θα συμβεί με πιστωτικές κάρτες τα επόμενα 10 χρόνια;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι θα αυξηθεί, επειδή οι άνθρωποι θα γίνουν όλο και περισσότερο εξαρτημένοι [στις πιστωτικές κάρτες] καθώς περνούν χρόνια. Και αύξηση του πληθυσμού. … Και η απλότητα του φορητού υπολογιστή.

μοιάζει με τις κινητές πληρωμές.Πιστεύετε ότι αυτά θα γίνουν πιο δημοφιλή;

Νομίζω ότι όλα αυτά θα γίνουν πιο δημοφιλή. Ο κόσμος γίνεται τόσο συνειδητός στον υπολογιστή και τόσο αυτοματοποιημένος από κάθε άποψη, ότι τα πράγματα όπως τα μετρητά και η τιμολόγηση θα απλοποιηθούν στον μεγαλύτερο βαθμό. Ολόκληρη η ζωή σου θα βρίσκεται στον υπολογιστή σου.

Πώς αισθάνεσαι γι 'αυτό?

Ανησυχώ για αυτό. Νομίζω ότι κάνει τις δαπάνες πολύ εύκολη. Νομίζω ότι μετρητά, όπως έχω πει στο βιβλίο, τα μετρητά κρατούν τους ανθρώπους λίγο πιο προσεκτικοί. Πηγαίνετε, "Έχω αρκετά μετρητά για να αγοράσω αυτό;" Ξέρετε; Στη συνέχεια, οι έλεγχοι, φυσικά, το διευκόλυναν. Αλλά όχι τόσο όσο οι πιστωτικές κάρτες.

Diners Club, τότε και τώρα

Αφού αποκτήθηκε από την Continental Insurance, οι αμερικανικές επιχειρήσεις της Diners Club άλλαξαν τα χέρια τους μερικές φορές. Σήμερα, ανήκει στην Discover.

Ο Frank McNamara πούλησε τις μετοχές του στο Diners Club το 1952, θεωρώντας ότι θα ξεπέρασε τα 250.000 μέλη. Πέθανε το 1957. Δύο χρόνια μετά το θάνατό του, το Diners Club πέρασε 1 εκατομμύριο μέλη.

Ο Ralph Schneider, ο οποίος έτρεξε το Diners Club εδώ και χρόνια μετά την αναχώρηση του McNamara, πέθανε το 1964. Ο Al Bloomingdale πήρε αργότερα το τιμόνι, αλλά ο Simmons "διαφώνησαν διαρκώς" για τα επιχειρηματικά σχέδια σύμφωνα με το βιβλίο του Simmons και ο Simmons εγκατέλειψε την εταιρεία μερικά χρόνια αργότερα. Η Bloomingdale διαχειρίστηκε την εταιρεία για αρκετά χρόνια και τελικά πώλησε το ενδιαφέρον της για κέρδος 13 εκατομμυρίων δολαρίων. Πέθανε το 1982.

Όταν ο Simmons εγκατέλειψε το Diners Club για τον κόσμο των εκδόσεων και της ψυχαγωγίας, σταμάτησε να ακολουθεί τη βιομηχανία των πιστωτικών καρτών, λέει. Αλλά εξακολουθεί να θαυμάσει τη διαρκή του επιτυχία.

«Ποτέ δεν περίμενα αυτό όταν ξεκίνησε», λέει. "Δεν είχα ιδέα αν θα λειτουργούσε ή όχι. Αλλά έτσι είναι η ζωή. … Συμβαίνει μόνο. ​​"

Η Claire Tsosie είναι συγγραφέας προσωπικού στο Investmentmatome, ένας προσωπικός δικτυακός τόπος χρηματοδότησης. Email: [email protected]. Twitter: @ ideclaire7.