Οικονομικό Λεξικό

Ένας πρώην ηθοποιός και κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, ο Ρήγκαν διαπραγματεύτηκε μια συνθήκη με τη Σοβιετική Ένωση για την εξάλειψη των πυρηνικών πυραύλων ενδιάμεσης εμβέλειας, επιβολή τιμωρίας εναντίον της Λιβύης για συμμετοχή σε επίθεση στο Βερολίνο εναντίον Αμερικανών στρατιωτών και υποστήριξη αντάρτικων αντιπολιτευτών στην Κεντρική Αμερική,, και την Αφρική.

Αλλά άφησε επίσης το σήμα του για τη δημοσιονομική πολιτική. Ειδικότερα, ένα στυλ οικονομικής σκέψης - που ονομάζεται "Reaganomics" - εξακολουθεί να αναφέρεται και να υποστηρίζεται από πολλούς διαμορφωτές της πολιτικής σήμερα. Το Reagan ήταν Ρεπουμπλικανός που υποστήριξε την έννοια της μικρής κυβέρνησης και το δικαίωμα του ατόμου να καταγράψει το δικό του μονοπάτι. Αυτό δημιουργούσε το θεμέλιο της Reaganomics του, η οποία ήταν μια προσπάθεια να τονώσει την στάσιμη οικονομία.

Το πρόγραμμα, το οποίο ήταν περίφημα αποκαλούμενο "οικονομικά βουντού" από τον George H.W. Ο Μπους (πριν γίνει αντιπρόεδρος του Reagan) είχε τέσσερις στόχους: να μειώσει τον ρυθμό αύξησης των κρατικών δαπανών, να μειώσει τους φόρους επί των εισοδημάτων και των κεφαλαιακών κερδών, να μειώσει τη ρύθμιση και να μειώσει τον πληθωρισμό, περιορίζοντας την προσφορά χρήματος. Η ιδέα ήταν να βελτιωθεί η οικονομία, ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να ξοδεύουν και να επενδύουν, εξασφαλίζοντας την υγεία των χρηματοπιστωτικών αγορών και επιβραβεύοντας το πλοίο.

Λίγοι υποστηρίζουν ότι οι ενέργειες του Ρέιγκαν σε αυτά τα τέσσερα μέτωπα δεν ήταν σαρωτικές. Αλλά η προσέγγιση του Reagan για τις κυβερνητικές δαπάνες, για παράδειγμα, έδειξε πως η Reaganomics κάπως διαφέρει από τη θεωρία στην πράξη. Η διοίκηση δεν κατάργησε ή εξάλειψε ομοσπονδιακές υπηρεσίες ή μεγάλα ομοσπονδιακά προγράμματα και οι αμυντικές δαπάνες έφθασαν σε ιστορικά υψηλά επίπεδα. Αυτό με τη σειρά του κράτησε τον Reagan από το να πάρει τις τεράστιες μειώσεις που περίμενε στις ομοσπονδιακές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Οι αλλαγές του φορολογικού κώδικα του Reagan αποτελούσαν επίσης μια σαρωτική μεταρρύθμιση στο όνομα των οικονομικών κινήτρων. Συγκεκριμένα, μείωσε το ανώτατο οριακό φόρο εισοδήματος από 70% σε 28% και μείωσε τον συντελεστή φόρου εισοδήματος από 48% σε 34%. Εξαίρεσε επίσης τους περισσότερους χαμηλότερους εισοδήματα από τους φόρους εισοδήματος. Ο Reagan πλήρωσε μερικές από αυτές τις φορολογικές ελαφρύνσεις με αυξήσεις στους φόρους κοινωνικής ασφάλισης, αυξήσεις σε ορισμένους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, εξάλειψη ή μείωση ορισμένων κρατήσεων και σταδιακή διεύρυνση της βάσης φόρου εισοδήματος.

Ένα άλλο βασικό στοιχείο της Reaganomics ήταν η απελευθέρωση προέκυψε από την αντίληψη ότι η κυβέρνηση πρέπει να παρεμβαίνει στην ελεύθερη επιχείρηση μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Η μεγαλύτερη ενέργεια σε αυτό το πνεύμα ήταν να μειωθούν σημαντικά οι έλεγχοι τιμών για το πετρέλαιο, την καλωδιακή τηλεόραση, τις τηλεφωνικές υπηρεσίες, τη ναυτιλία, τα ταξίδια με λεωφορεία και το φυσικό αέριο. Το Reagan επέτρεψε επίσης στις τράπεζες να κατέχουν ορισμένα περιουσιακά στοιχεία για πρώτη φορά.

Οι επιδράσεις της Reaganomics

Με πολλούς λογαριασμούς, η Reaganomics αναβίωσε την πτωτική αμερικανική οικονομία. Για παράδειγμα, ο ρυθμός αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ ανά ενήλικο εργαζόμενου ηλικίας υπερδιπλασιάστηκε από τη διοίκηση του Carter. Η ανεργία μειώθηκε από 7,0% σε 5,4%, ο πληθωρισμός μειώθηκε από 10,4% σε 4,2% σε μόλις οκτώ χρόνια, ο ρυθμός δημιουργίας νέων επιχειρήσεων αυξήθηκε και η χρηματιστηριακή αγορά σημείωσε άνοδο.

Αν και πολλοί οικονομολόγοι και φορολογούμενοι ήταν ευχαριστημένοι με αυτές τις αλλαγές, πολλές από αυτές τις αλλαγές δεν ήταν τόσο ευρείες όσο ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ήλπιζε. Ορισμένες «παρενέργειες» ήταν πραγματικά προβληματικές. Για παράδειγμα, τα επιτόκια προχώρησαν. Εξακολουθεί να υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ομοσπονδιακό έλλειμμα. Και παρά την αντιπολίτευση του Ρέιγκαν, ο αριθμός των νέων εμπορικών εμποδίων που δημιουργήθηκαν από το Κογκρέσο αποτέλεσε περίπου το ένα τέταρτο των εισαγωγών από τις ΗΠΑ υπό εμπορικούς περιορισμούς. Το χειρότερο από όλα ήταν η κριτική για τις φορολογικές περικοπές - πολλοί οικονομολόγοι ισχυρίστηκαν ότι οι υψηλότεροι φόροι κοινωνικής ασφάλισης αύξησαν τους φόρους στη μεσαία τάξη ή, στην καλύτερη περίπτωση, κατέστησαν αμελητέα τη φορολογική τους αποταμίευση.

Σε κάθε περίπτωση, η Reaganomics απέδειξε ότι η μείωση των φορολογικών συντελεστών θα μπορούσε πράγματι να αυξήσει - ή τουλάχιστον να διατηρήσει - τα έσοδα της κυβέρνησης για κοινωνικά προγράμματα και διακριτικές δαπάνες διότι επέτρεψαν στους ανθρώπους να κρατήσουν περισσότερα δικά τους χρήματα τους ενθάρρυναν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα για επενδύσεις, δαπάνες και έναρξη επιχειρήσεων. με τη σειρά της δημιουργούνται περισσότερα φορολογητέα έσοδα. Η ιδέα του Ρέιγκαν ήταν να μειώσει τους φόρους και στη συνέχεια να "καταστήσει τον όγκο" και η ομώνυμη οικονομική του θεωρία κατέστη μία από τις πιο διακεκριμένες και έντονες συζητήσεις στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία.