Πάρα πολύ μεγάλο για να αποτύχει-Πού μένουμε;

Οι ομοσπονδιακές ρυθμιστικές αρχές είναι έτοιμες να δώσουν στις μεγάλες τράπεζες μερικές μεγάλες απαιτήσεις προκειμένου να διαφυλαχθεί η οικονομία από μια μελλοντική οικονομική κρίση όπως αυτή που προκάλεσε την ύφεση του 2008-2009, που θεωρείται η μεγαλύτερη από τη Μεγάλη Ύφεση.

Οι ρυθμιστικές αρχές των ΗΠΑ ανακοίνωσαν πρόσφατα νέους κανόνες που απαιτούν από τις οκτώ μεγαλύτερες αμερικανικές τράπεζες να αυξήσουν τα επίπεδα κεφαλαίων κατά συνολικά 68 δισεκατομμύρια δολάρια σε μια προσπάθεια να βρουν οι τράπεζες να βασίζονται σε πηγές χρηματοδότησης, όπως το μετοχικό κεφάλαιο και όχι το χρέος.

Το βασικό μέρος του σχεδίου απαιτεί από κάθε μεγάλη τράπεζα να διατηρεί αποθέματα κεφαλαίου ίσα με το 5% του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων. Οι θυγατρικές ασφαλισμένες τράπεζες, οι οποίες κατά κανόνα συμμετέχουν σε δανειοδοτικές δραστηριότητες με υψηλότερο κίνδυνο, θα πρέπει να αυξήσουν το κεφάλαιό τους στο 6% του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων. Οι μικρότερες τράπεζες θα πρέπει να έχουν το 3% του ενεργητικού στο κεφάλαιο.

Οι οκτώ μεγάλες τράπεζες, όπως η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America, η Wells Fargo, η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η Bank of New York Mellon και η State Street, πρέπει να εφαρμόσουν τις αλλαγές μέχρι το 2018.

Μετά την ανακοίνωση των κανόνων, η πρόεδρος της Fed, Janet Yellen, δήλωσε ότι η Fed εξετάζει τα πιθανά αποτελέσματα της επιβολής αυστηρότερων κανόνων στις τράπεζες. Σε μια ομιλία, η Yellin πρότεινε ότι οι ισχύοντες κεφαλαιουχικοί κανόνες δεν αντιμετωπίζουν όλες τις απειλές. Απαιτώντας τις οκτώ μεγαλύτερες τράπεζες, που ονομάζονται "πολύ μεγάλες για να αποτύχουν", η κατοχή περισσότερων κεφαλαίων δεν προστατεύει από κινδύνους που θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τις μικρότερες τράπεζες, είπε. Έτσι, η Fed εξετάζει ποια περαιτέρω μέτρα μπορεί να χρειαστούν, συμπεριλαμβανομένων απαιτήσεων που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν ευρύτερα στις περιφερειακές τράπεζες και τα μη τραπεζικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πρόσθεσε.

Ο όρος "υπερβολικά μεγάλο για να αποτύχει" έγινε δημοφιλής αναφορά στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κατά την περίοδο 2008-2009, τα οποία κρίθηκαν τόσο περίπλοκα και διασυνδεδεμένα με την ευρύτερη οικονομία, ότι η αποτυχία τους θα ήταν καταστροφική. Η πεποίθηση στην ιδέα της υπερβολικά μεγάλης αποτυχίας οδήγησε σε κυβερνητικές διασώσεις χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όπως η Wells Fargo, η Τράπεζα της Αμερικής, η Morgan Stanley και η Goldman Sachs. Ένα ίδρυμα που δεν θεωρήθηκε πολύ μεγάλο για να αποτύχει ήταν η Lehman Brothers, η οποία υπέβαλε πτώχευση τον Σεπτέμβριο του 2008. Δεν ήταν σε θέση να βρει έναν αγοραστή, ο Lehman τελικά εκκαθαρίστηκε.

Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι όσο περισσότεροι κανονισμοί τοποθετούνται στις μεγάλες τράπεζες τόσο μεγαλύτερο είναι το κίνητρο για μη-τράπεζες και μερικές μικρότερες τράπεζες να φράξουν τους κανόνες.

Η Karen Shaw Petrou, αναλυτής της Federal Financial Analytics στην Ουάσιγκτον, δήλωσε στο Associated Press ότι "η απειλή είναι ότι το μόνο που κάνετε είναι να ρυθμίσετε τις μεγάλες τράπεζες, ο κίνδυνος θα μεταφερθεί στις μη τραπεζικές επιχειρήσεις".

Αυτό ήταν ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος που οδήγησε στην ύφεση. Οι δανειστές ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υποδεικνύουν ότι μειώνονται τα πρότυπα δανειοδότησης και προσφέρουν πιο ριψοκίνδυνα δάνεια. Ο αριθμός των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων ιστορικά αποτελούσε το 8% των στεγαστικών δανείων, αλλά ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σε 20% κατά την περίοδο 2004-2006, με αποτέλεσμα τη μεγάλη ύφεση. Ένας σημαντικός αριθμός στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου, περίπου το 90% το 2006, ήταν υποθήκες ρυθμιζόμενου επιτοκίου (ARMs).

Όταν τα ποσοστά σε αυτά τα ARM αυξήθηκαν, οι ιδιοκτήτες σπιτιών αγωνίστηκαν με τις υψηλότερες πληρωμές και τελικά αυτό οδήγησε σε αύξηση των αθετήσεων υποθηκών και των κατασχέσεων που προκάλεσαν την ύφεση. Τελικά ο ίδιος τύπος δανεισμού υψηλού κινδύνου επηρέασε τις μεγαλύτερες τράπεζες, οι οποίες σφίγγανε τα πρότυπα δανεισμού - οδηγώντας σε πιστωτική κρίση. Αργότερα, οι μεγάλες τράπεζες που η κυβέρνηση είδε ως υπερβολικά μεγάλες για να αποτύχουν τα χρήματα διάσωσης.

Ωστόσο, δεδομένου ότι τα μικρότερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως οι περιφερειακές τράπεζες ή η τοπική τράπεζα ή η πιστωτική ένωση, δεν έλαβαν αποπληρωμές, υπέστησαν επίσης και συνεχίζουν να αγωνίζονται για να ξανακερδίσουν. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που ήταν ένα από τα αποτελέσματα της ύφεσης σήμαιναν ότι λιγότεροι άνθρωποι δανείζαν από την κοινοτική τους τράπεζα, την πιστωτική ένωση ή ακόμη και τις περιφερειακές τράπεζες, δημιουργώντας αρνητικές επιπτώσεις στις τράπεζες αυτές.

Καθώς οι τραπεζικές αλλαγές και η οικονομία προσαρμόζεται σε νέο κανονικό μετά την ύφεση, περισσότεροι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί νομιμοποιούν τους πελάτες για τα πάντα, από υποθήκες έως ελέγχους λογαριασμών.

Οι πελάτες έχουν μια ευρεία επιλογή τραπεζικών επιλογών και παρά τους νέους κανονισμούς πολλοί απομακρύνονται από τις μεγάλες τράπεζες, τους οποίους ορισμένοι πελάτες και ακόμη και πολλοί ρυθμιστές θεωρούν πάρα πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν, πολύ μεγάλοι για να διορθώσουν.

Αν και οι τελευταίοι τραπεζικοί κανονισμοί προσπαθούν να αποτρέψουν μια άλλη χρηματοπιστωτική κρίση θέτοντας αυστηρότερους ελέγχους στις μεγάλες τράπεζες, υπήρχαν πολλά θέματα που τελικά συνέβαλαν στη μεγάλη ύφεση του 2008-2009. Με την έγκριση των νέων κανονισμών, η Fed προσπαθεί να διασφαλίσει ότι οι τράπεζες μπορούν να αντέξουν σε σοβαρές απώλειες. Εν τω μεταξύ, οι ρυθμιστικές αρχές συνεχίζουν να διερευνούν τρόπους για να αποκτήσουν αυστηρότερο έλεγχο σε μια αγορά που μπορεί να στοιβάζεται εναντίον των μικρότερων θεσμικών οργάνων.

Εικόνα του κτιρίου των τραπεζών μέσω του Shutterstock.