Η ιστορία της πιστωτικής κάρτας

Όταν ο επιχειρηματίας της Νέας Υόρκης Frank McNamara ξεκίνησε το Diners Club το 1950, είχε μεγάλα όνειρα για τη νέα του εταιρεία και την πιστωτική κάρτα που θα εκδώσει.

"Μια μέρα, προέβλεπε, εστιατόρια σε όλη τη Νέα Υόρκη θα τιμήσουν αυτή την κάρτα", δήλωσε ο πρώην διευθυντής της Diners Club Matty Simmons, που υπενθύμισε στον McNamara τον νωρίς. Ο Simmons μίλησε για τη συζήτηση στο βιβλίο του "Η καταστροφή της πιστωτικής κάρτας".

Τότε, καμία άλλη εταιρεία δεν είχε εκδώσει επιτυχώς αποδεκτή πιστωτική κάρτα σε διάφορους εμπόρους. Αλλά ο McNamara είχε δίκιο για το μέλλον, και στη συνέχεια μερικοί. Ως πρώτος μεγάλος εκδότης κάρτας πολλαπλών χρήσεων, το Diners Club κέρδισε ευρεία αποδοχή από τους εμπόρους και άνοιξε το δρόμο για άλλους εκδότες. Περίπου το 72% των Αμερικανών καταναλωτών αναφέρει τώρα ότι φέρουν πιστωτική κάρτα, σύμφωνα με έρευνα του 2014 από την Federal Reserve Bank of Boston, τα πιο πρόσφατα διαθέσιμα στοιχεία.

Δημιουργείται μια βιομηχανία

Η ιδέα μιας πιστωτικής κάρτας δεν ξεκίνησε με το Diners Club - αλλά η ιδέα της McNamara ήταν μια μεγάλη βελτίωση σε ό, τι υπήρχε ήδη.

Στη δεκαετία του 1920, τα πολυκαταστήματα και οι πετρελαϊκές εταιρείες άρχισαν να προσφέρουν μεταλλικές πλάκες φόρτισης και "κάρτες ευγένειας" που οι πελάτες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να χρεώσουν τις αγορές, σύμφωνα με το "Pay with Plastic", από τους David S. Evans και Richard Schmalensee. Αυτές οι κάρτες έγιναν δεκτές μόνο από τους εμπόρους που τις εξέδωσαν, παρόμοιες με τις σύγχρονες κάρτες καταστημάτων. Τα εστιατόρια δεν προσέφεραν καν τέτοιες κάρτες.

Με τις πιστωτικές κάρτες από χαρτόνι, το Diners Club στόχευε στη μαζική αποδοχή. Η εταιρεία χρέωνε στους εμπόρους ένα τέλος 7% για κάθε συναλλαγή, αλλά τους διαβεβαίωσε ότι οι κάτοχοι καρτών θα ξόδευαν περισσότερο από τους μη κατόχους καρτών. Υποσχέθηκε την ευκολία των κατόχων καρτών - μόνο ένα μηνιαίο λογαριασμό για έξοδα τραπεζαρίας! - και ένα σύμβολο κατάστασης για να κρατήσετε στο πορτοφόλι τους. Αυτές οι κάρτες απαιτούσαν πλήρη πληρωμή κάθε μήνα, οπότε σήμερα θα τις αποκαλούσαμε "χρεωστικές κάρτες". Αλλά εκείνη την εποχή ονομάζονταν πιστωτικές κάρτες.

Με την πρώτη του επέτειο, το Diners Club είχε προσελκύσει 42.000 μέλη και μερικούς ανταγωνιστές. Μέχρι το 1953, έγινε η πρώτη διεθνώς αποδεκτή κάρτα δωρεάν, σύμφωνα με την εταιρεία.

Αλλά μέχρι το 1958, μεγάλες εταιρείες προσχώρησαν στον διαγωνισμό. Αυτές περιλαμβάνουν την American Express, η οποία εξέδωσε μερικές από τις πρώτες πλαστικές κάρτες. Η τράπεζα της Αμερικής; και το Carte Blanche, ιδιοκτησίας των ξενοδοχείων Hilton.

" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Η μετεωρική άνοδος και η σκληρή πτώση των πιστωτικών καρτών αερίου

Ο ανταγωνισμός θερμαίνεται

Μεταξύ της αναταραχής των πιστωτικών καρτών που ξεκίνησε το 1958, η Τράπεζα της Αμερικής ήταν η πιο καινοτόμος. Το Diners Club και άλλες κάρτες έγιναν αποδεκτές μόνο σε εστιατόρια και καταστήματα ταξιδιού και διασκέδασης. Αλλά το νέο "BankAmericard" έγινε αποδεκτό από διάφορους τύπους εμπόρων, παρόλο που περιορίστηκε αρχικά στην Καλιφόρνια. Επίσης, επέτρεψε σε ορισμένους πελάτες να περιστρέψουν ισορροπία, μια καινοτομία τότε, σύμφωνα με τους Evans και Schmalensee.

Η Bank of America παρουσίασε την κάρτα με μια αξέχαστη - και απίστευτα ακριβή - διαφημιστική κουκουβάγια: Έστειλε 60.000 ήδη ενεργοποιημένες πιστωτικές κάρτες BankAmericard στους πελάτες της στο Fresno της Καλιφόρνια.

Γνωστή στη βιομηχανία ως "πτώση Fresno", αυτή η μαζική αποστολή είχε ως αποτέλεσμα εκτεταμένες απάτες και παραβατικές πράξεις που κοστίζουν τα εκατομμύρια των τραπεζών. Παρά τις απώλειες, ο εκδότης προσέφερε την ίδια κάρτα στους υπόλοιπους πελάτες της στην Καλιφόρνια το επόμενο έτος. Το 1961, η κάρτα δημιούργησε το πρώτο λειτουργικό της κέρδος, σύμφωνα με τους Evans και Schmalensee.

" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Ποιες ήταν οι πρώτες πιστωτικές κάρτες

Τα δίκτυα καρτών ωθούν την ανάπτυξη

Το 1966, η BankAmericard άρχισε να χορηγεί κάρτες σε τράπεζες σε άλλα κράτη για να διευθετήσει τις δραστηριότητές της. Αυτό επέτρεψε στις κρατικές τράπεζες να εκδίδουν κάρτες που έγιναν αποδεκτές από τους εμπόρους που έλαβαν την BankAmericard. Την ίδια χρονιά, μια ξεχωριστή ομάδα τραπεζών της Καλιφόρνια ξεκίνησε τη Διαμεσολαβητική Κάρτα Σύνδεσης, συνεργαζόμενη για τη διαχείριση συναλλαγών εκδότη-εμπόρου.

Με τον καιρό, οι οργανισμοί αυτοί εξελίχθηκαν σε δύο πανελλαδικά δίκτυα. Τώρα ενεργούν αποτελεσματικά ως μεσάζοντες μεταξύ των εκδοτών και των εμπόρων, διασφαλίζοντας ότι οι συναλλαγές είναι νόμιμες προτού να περάσουν και να συνεργαστούν με τις εμπορικές τράπεζες για να ολοκληρώσουν τις συναλλαγές:

• Η BankAmericard τελικά έγινε Visa, η οποία στη συνέχεια απομακρύνθηκε από την Bank of America. (Η τράπεζα έχει αναβιώσει από τότε το όνομα BankAmericard για τις πιστωτικές κάρτες της.)
• Η ICA απέκτησε περισσότερες τράπεζες μελών και άλλαξε το όνομά της στο MasterCharge, το οποίο αργότερα έγινε MasterCard.

Αυτά τα δίκτυα ανταγωνίστηκαν για την προσοχή των εκδοτών ενώ επέκτειναν την αποδοχή των εμπόρων τους.

Στη δεκαετία του 1970 και του '80, ήταν λογικό να επιλέξετε μια κάρτα με βάση το δίκτυο, δεδομένου ότι το λογότυπο στην κάρτα σας επηρεάστηκε όπου θα μπορούσε να γίνει δεκτό. Όμως, καθώς η αποδοχή των εμπόρων για τα δύο δίκτυα έγινε πανταχού παρούσα, οι εκδότες άρχισαν να προσθέτουν νέα προνόμια στις κάρτες τους για να ανταγωνιστούν.

Το 1986, η Sears εισήγαγε την κάρτα Discover, η οποία προσέφερε στους καταναλωτές μια μικρή έκπτωση σε όλες τις αγορές τους, καθιστώντας την μία από τις πρώτες κάρτες επανάκτησης στην Αμερική. Οι εκδότες που είχαν προηγουμένως στηρίξει τα σήματα των δικτύων τους για να προωθήσουν τις κάρτες τους άρχισαν να προσφέρουν επιδόματα εγγραφής, συχνές μίλια, περιόδους χαμηλού ενδιαφέροντος και άλλα δελεαστικά.

" ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: Γιατί η Costco δέχεται μόνο τη Visa

Κανονισμοί προφθάσουν

Καθώς η βιομηχανία των πιστωτικών καρτών αυξήθηκε από χιλιάδες κατόχους καρτών σε εκατομμύρια, ακόμη και μερικοί από τους πιο θεμελιώδεις κανόνες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο δούλευε η πίστωση - να πούμε, τι πράγματι σήμαινε το επιτόκιο της πιστωτικής κάρτας - παρέμεινε σκοτεινό.

"Στο ακροατήριο της πίστης … ο καταναλωτής σχεδόν ποτέ δεν λέγεται για το κόστος του χρέους από την άποψη του πραγματικού ετήσιου ενδιαφέροντος", γράφει ο συγγραφέας Hillel Black στο βιβλίο του 1961 "Αγοράστε τώρα, πληρώστε αργότερα". Οι δανειστές χρησιμοποίησαν διάφορες μεθόδους υπολογισμού του ενδιαφέροντος, μερικά από τα οποία συγκαλύπτουν τα υπερβολικά υψηλά ποσοστά. Ορισμένα μηνιαία επιτόκια, ενώ άλλα χρησιμοποίησαν ετήσια επιτόκια.

Άλλα προβλήματα έγιναν εμφανή. Πολλοί κάτοχοι καρτών επιδείκνυαν για παράνομες χρεώσεις στους λογαριασμούς τους, για παράδειγμα. Οι γυναίκες γενικά δεν μπορούσαν να πληρούν τις προϋποθέσεις για την έκδοση πιστωτικής κάρτας χωρίς έναν άνδρα συνυπογράφοντα. Οι αποκαλύψεις πιστωτικών καρτών παρέμειναν ελάχιστες.

Οι νομοθέτες παρενέβησαν, αλλά όχι γρήγορα. Το 1968, η πράξη αλήθειας στον δανεισμό - μέρος του νόμου για την προστασία της καταναλωτικής πίστης - τυποποιημένες μέθοδοι υπολογισμού των ετήσιων πραγματικών επιτοκίων ή ΣΕΠΕ. Όμως το Κογκρέσο ψήφισε το νόμο μόνο μετά από μελέτη του θέματος για οκτώ χρόνια, σύμφωνα με ένα άρθρο του 1971 στο The Journal of Consumer Affairs.

Καθ 'όλη τη δεκαετία του '70, προστέθηκαν περισσότερες προστασίες των καταναλωτών στο πλαίσιο του νόμου περί προστασίας των καταναλωτών. Έγινε παράνομη η διάκριση των αιτούντων πιστωτικών καρτών λόγω φύλου, οικογενειακής κατάστασης, φυλής ή άλλων λόγων. Η ευθύνη των κατόχων καρτών για δόλιες χρεώσεις ήταν περιορισμένη. Απαιτούνται καλύτερες αποκαλύψεις.

Καθώς η βιομηχανία των πιστωτικών καρτών εξελίχθηκε ταχέως, πολλοί από αυτούς τους νόμους τροποποιήθηκαν για να συμβαδίσουν με τις τρέχουσες πρακτικές. Ο Κάρτας Πράξη του 2009, για παράδειγμα, πρόσθεσε στις απαιτήσεις γνωστοποίησης που υπήρχαν ήδη και πρόσθεσε περισσότερους περιορισμούς στην Πράξη Αλήθειας στον Δανεισμό, μεταξύ άλλων βελτιώσεων.

Κινητές πληρωμές και πέραν αυτών

Σήμερα, οι πιστωτικές κάρτες γίνονται όλο και περισσότερο για πίστωση και λιγότερο για κάρτες.

Αντί να χρησιμοποιούν πλαστικές κάρτες, πολλοί καταναλωτές χρησιμοποιούν τα smartphones τους. Περίπου 3 στους 4 καταναλωτές με χρεωστική κάρτα ή λογαριασμό ελέγχου και smartphone πραγματοποίησαν μια πληρωμή μέσω κινητού τηλεφώνου τουλάχιστον μία φορά τους τελευταίους 12 μήνες, σύμφωνα με μια μελέτη του 2016 από την First Annapolis Consulting. Πολλοί περισσότεροι χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες για την πραγματοποίηση αγορών σε απευθείας σύνδεση, χωρίς ποτέ να βυθίζουν ή να χτυπούν τις κάρτες τους.

Μήπως ο McNamara είδε αυτό το ερχομό; Πιθανώς όχι. Πριν από την πώληση του μετοχικού κεφαλαίου του στο Diners Club το 1952, προέβλεψε ότι η εταιρεία θα "ξεδιπλώσει σε 250.000 μέλη, θα διαρκέσει για λίγο και στη συνέχεια θα εξαφανιστεί σαν το ζωοτροφές", σύμφωνα με τον Simmons.

Πάνω από 60 χρόνια αργότερα, το Diners Club - τώρα μέρος του Discover - παραμένει γύρω και η βιομηχανία που εμπνέει συνεχίζει να αυξάνεται.

Η Claire Tsosie είναι συγγραφέας προσωπικού στο Investmentmatome, ένας προσωπικός δικτυακός τόπος χρηματοδότησης. ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: [email protected] . Κελάδημα: @ ideclaire7 .

Ενημερώθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2017.