Τι πρέπει να γνωρίζετε για την επένδυση μετά το 'The Big Short'

Από τον Martin Weil

Μάθετε περισσότερα για τον Martin σχετικά με το Ask a Advisor του Investmentmatome

Πολλοί από τους πελάτες μου μου είπαν ότι ήταν εντυπωσιασμένοι από την αναισθητοποίηση από την ανήθικη τραπεζική συμπεριφορά που απεικονίζεται στο "The Big Short", την ισχυρή ταινία για την κρίση των δανείων υψηλού κινδύνου και την προκύπτουσα οικονομική κρίση του 2008. Είναι μια έντιμη, πίσω από τη σκηνή, ματιά στη Wall Street, πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από την λαμπερή έκδοση που απεικονίζεται συνήθως από το Χόλιγουντ.

Η ιστορία της κακομεταχείρισης που είπε στο "The Big Short" θα πρέπει να είναι παλιά νέα μέχρι τώρα, περίπου επτά χρόνια αργότερα. Ωστόσο, αυτή η καθυστερημένη αναγνώριση από τόσους πολλούς από τους πελάτες μου - μια εκπαιδευμένη ομάδα, βέβαια - δείχνει ότι δεν έχει κλείσει επαρκώς αυτό το θλιβερό κεφάλαιο στην οικονομική ιστορία της Αμερικής.

Ελλείψει δημόσιας εκτίμησης της συμπεριφοράς που προκάλεσε τη χρηματοπιστωτική κρίση, οι πελάτες μου είναι κατανοητά απογοητευμένοι και ακόμη και θυμωμένοι. Αυτό τους λέω.

Ο ρόλος της μόχλευσης

Πρώτον, οι περισσότεροι από τους πελάτες μου θέλουν να μάθουν: Οι τράπεζες συμπεριφέρθηκαν πραγματικά τόσο ανήθικα στα χρόνια που οδήγησαν στην κρίση;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες (ιδίως η AIG), οι Fannie Mae και Freddie Mac, οι οργανισμοί αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας και το Κογκρέσο (υπό τους δύο προέδρους Κλίντον και Μπους) επέτρεψαν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα να ξεκινήσει μια ανεξέλεγκτη επέκταση μόχλευση - δηλαδή, η χρήση του χρέους για την πραγματοποίηση επενδύσεων.

Όταν η επενδυτική αγορά που σχετίζεται με ενυπόθηκα δάνεια απέτυχε, τα ιδρύματα που ανέλαβαν αυτούς τους κινδύνους αγοράς μέσω υπερβολικών λόγων χρέους χρεοκόπησαν. Και ένα κύμα πολύ μεγάλων θεσμικών αποτυχιών κυριαρχούσε σε όλο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, φέροντας το στο χείλος της καταστροφής.

Δεν ήταν η απληστία ή η βλακεία εκ μέρους ενός μόνο παίκτη ή ενός συνόλου παικτών που εξαπέλυσε το παλιρροιακό κύμα αθετήσεων. Η απληστία και η ανοησία επανέρχονται σε ολόκληρη την ιστορία μας χωρίς να συντρίβουμε το οικονομικό σύστημα. Αλλά η υπερβολική μόχλευση έστρεψε μια ρουτίνα επιχειρηματικής κατάρρευσης σε μια πραγματική καταστροφή. Αυτή η αύξηση της μόχλευσης οφείλεται στην απορύθμιση του τραπεζικού κλάδου.

Ο ρόλος της απορρύθμισης

Για τα τελευταία 100 χρόνια, η αμερικανική κεφαλαιαγορά ήταν μια θαυμάσια παγκόσμια. Έχει ζητήσει τη διαφάνεια, την αποτελεσματικότητα και τη δικαιοσύνη του.

Ήταν ποτέ τέλειος; Φυσικά και όχι. Έχουν προσπαθήσει οι άνθρωποι να επωφεληθούν από τους λιγότερο έξυπους επενδυτές; Φυσικά. Όμως, η αγορά υποστηρίχθηκε από καιρό από ένα σύστημα κανονισμών και ρυθμιστικών οργανισμών που διατηρούσαν το επίπεδο ανταγωνισμού σε επίπεδο επίπεδο.

Η άνευ προηγουμένου συσσώρευση οικονομικής μόχλευσης στις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατέστη δυνατή με την κατάργηση του νόμου Glass-Steagall και τη μετάβαση του νόμου για τον εκσυγχρονισμό των μελλοντικών εμπορευμάτων. Και οι δύο αλλαγές χαρακτηρίστηκαν ως "εκσυγχρονισμοί" από το Κογκρέσο και, φυσικά, απολάμβαναν στήριξη από τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία. Ταυτόχρονα, το Κογκρέσο μείωσε τη χρηματοδότηση των ρυθμιστικών οργανισμών που αστυνομεύουν τη βιομηχανία.

Το Κογκρέσο ουσιαστικά χαλάρωσε τους κανόνες του δρόμου και έβγαλε τα περισσότερα από τα μπάτσους της κυκλοφορίας για καλό μέτρο. Αξίζει να αναρωτιέται κανείς ότι η επιτάχυνση όχι μόνο συνέβη κάτω από αυτές τις συνθήκες, αλλά έγινε ο κανόνας;

Η ίδια ιστορία έχει συμβεί σε όλη την ιστορία των αγορών. Μετά τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία εξαπολύθηκε από μια παρόμοια σειρά υπερβολών στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, το Κογκρέσο θέσπισε το ισχυρό κανονιστικό πλαίσιο που διατήρησε τις αμερικανικές κεφαλαιαγορές για τα επόμενα 60 χρόνια.

Μετά από τη ζωή τους μέσα στη δεκαετία του 1930, πολλοί από τους γονείς και τους παππούδες μας ανέπτυξαν μια αποστροφή προς τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Το γεγονός ότι οι επενδυτές σήμερα θα κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα δεν αποτελεί έκπληξη. Ένα λάθος, πιστεύω, αλλά εντελώς κατανοητό.

Η επίπτωση στον μέσο επενδυτή

Ποιος είναι λοιπόν ο μέσος επενδυτής; Έχω περάσει το καλύτερο μέρος των τελευταίων 18 ετών μιλώντας πελάτες μέσω των αναπόφευκτων σκαμπανεβάσματα του οικονομικού κύκλου και των αγορών. Το έκανα αυτοπεποίθηση, γνωρίζοντας ότι η οικονομία και οι αγορές έχουν αυξηθεί μακροπρόθεσμα. Με τη συμμετοχή τους στην κεφαλαιαγορά, οι επενδυτές θα ωφεληθούν απευθείας από αυτήν την ανοδική τάση.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω ότι η βασική πραγματικότητα έχει αλλάξει. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη μου έχει υποχωρήσει δραματικά από το 2008. Πιστεύω ότι οι επενδυτές θα επωφεληθούν από τη μακροπρόθεσμη δέσμευση με τις αγορές, αλλά είμαι λιγότερο σίγουρος ότι η διαδρομή δεν θα είναι προβληματική. Και πολλοί επενδυτές θα βρουν δύσκολο να κρατήσουν τη μακρύτερη άποψη ενόψει της έντονης κακομεταχείρισης των συμμετεχόντων στην αγορά.

Αυτό δύσκολα καθιστά την καθησυχαστική συνομιλία που θέλουν οι περισσότεροι επενδυτές. Τα καλά νέα είναι ότι, αν απουσιάζει κάποια συστημική αποτυχία, ο μέσος επενδυτής με ένα διαφοροποιημένο χαρτοφυλάκιο δεν είναι πιθανό να επηρεαστεί πολύ από όλα αυτά τα shenanigans μακροπρόθεσμα. Η τάση της οικονομίας είναι ανοδική και θα ακολουθηθούν οι επενδύσεις.

Ακόμη και αδίστακτη συμπεριφορά στις κεφαλαιαγορές μπορεί να μην είναι λόγος για άσκοπη ανησυχία. Πολλοί βρίσκουν μια τέτοια συμπεριφορά αξιοθρήνητη, αλλά είναι απλώς η ανθρώπινη προσπάθεια να αγωνιστούμε στα πιο αχαλίνωτα. Ο Adam Smith θα εγκρίνει και σημειώστε ότι είναι αυτός ο εντελώς ενδιαφερόμενος ανταγωνισμός που ενθαρρύνει τις καλύτερες αγορές και δημιουργεί το μεγαλύτερο δημόσιο όφελος για όλους.

Ο Martin Weil είναι πιστοποιημένος χρηματοοικονομικός σύμβουλος και πρόεδρος της επενδυτικής στρατηγικής MW, μιας επιχείρησης συμβούλων χρηματοοικονομικού σχεδιασμού και επενδύσεων με έδρα το Sonoma της Καλιφόρνια.