Ο δείκτης δυστυχίας προκαλεί πάλι προβλήματα

Μεγαλώνοντας ως παιδί τη δεκαετία του 1970, περιστασιακά ακούω τους ενήλικες να μιλούν για τη σκοτεινιά και τη μοίρα που είχε ξεπεράσει την οικονομία των ΗΠΑ. Από την άποψη του παιδιού μου, μπορούσα να δω ότι αυτοί οι ενήλικες ήταν απαισιόδοξοι και θυμωμένοι και οδήγησα να πιστεύω ότι οι "Ημέρες Δόξας" για τις Η.Π.Α. ήταν παρελθόν. Λίγες ξέρουμε ότι τα πράγματα θα γίνουν σύντομα καλύτερα και από τη δεκαετία του 1990 πολλά, πολύ καλύτερα.

Λοιπόν, αν ένα ευρύτατο μέτρο είναι οποιοσδήποτε οδηγός, ίσως να κατευθυνθήκαμε για μια άλλη εποχή του ύφους της δεκαετίας του 1970, πάλι μιλάμε για μια "Αυγή στην Αμερική". Το μέτρο αυτό: ο δείκτης δυστυχίας, ο οποίος συνδυάζει το ποσοστό ανεργίας με το ποσοστό πληθωρισμού. Το 2010, ο δείκτης αυτός έπληξε το υψηλότερο επίπεδό του από το 1984. Και οι προοπτικές για ένα pullback σε αυτόν τον δείκτη αρχίζουν να μειώνονται. Εδώ είναι ο λόγος.

Μπορεί να φαίνεται αυθαίρετο, αλλά κάθε ανάγνωση πάνω από 10,0 μπορεί να φανεί αρκετά οδυνηρό για την οικονομία των ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι είτε ο πληθωρισμός είτε η ανεργία είναι υπερβολικά υψηλοί για να αισθάνονται άνετα οι καταναλωτές. <>

Στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο πληθωρισμός ήταν στα υψηλότερα επίπεδα του 20ου αιώνα και δεν βοήθησε τα ποσοστά ανεργίας να φάνηκαν κολλημένα μονοψήφια στοιχεία.

Από τότε, έχουμε δει τον πληθωρισμό να μειώνεται σταθερά σε συνδυασμό με την έκρηξη των θέσεων εργασίας. Ο δείκτης δυστυχίας έπληξε μια σύγχρονη εποχή χαμηλή μόλις 6,05 το 1998, η οποία ίσως πρέπει να ονομάζεται Δείκτης Ευτυχίας. Αυτή η εποχή των καλών συναισθημάτων μπορεί να βοηθήσει στην εξήγηση της μετεωρολογικής αύξησης της χρηματιστηριακής αγοράς στα τέλη της δεκαετίας του 1990.

Παρόλο που ο δείκτης δυστυχίας παρέμεινε υπό έλεγχο και την τελευταία δεκαετία, άρχισε να χτυπάει ξανά. 11,3 το 2010 σημαίνει ότι οι καταναλωτές αισθάνονται πάλι τον πόνο. Αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετική. Αντί για τον επιθετικό πληθωρισμό της δεκαετίας του 1970, είδαμε το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας το 2010 από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα καλά νέα, η ανεργία αρχίζει να μειώνεται. Τα κακά νέα: Οι πληθωριστικές πιέσεις μπορεί να επιστρέψουν στην οικονομία, η οποία υπόσχεται να διατηρήσει τον δείκτη δυστυχίας πάνω από 10,0 τα επόμενα χρόνια.

Η μία, αλλά όχι και οι δύο

Η οικονομία των Η.Π.Α. Αλλά λόγω ποικίλων παραγόντων όπως το μεγάλο εθνικό χρέος του έθνους μας, η εξαιρετικά χαλαρή νομισματική πολιτική και οι αναδυόμενες ελλείψεις βασικών αγαθών τόσο διαφορετικών όσο ο χαλκός και ο σίτος, αναδυόμενη οικονομία αναμένεται να δει την απόδοση των πιέσεων στις τιμές. Στην πραγματικότητα, η μείωση της ανεργίας, η οποία συμβάλλει στην τόνωση του ρυθμού της οικονομίας, δημιουργεί τις ίδιες τις πιέσεις που υποστηρίζουν τις τάσεις του πληθωρισμού. Έτσι, ένας αυξανόμενος αριθμός οικονομολόγων πιστεύει ότι το ποσοστό ανεργίας θα υποχωρήσει σε πλήρη ποσοστιαία μονάδα το 2011 και πάλι το 2012, αντισταθμίζοντας την αντίθετη κίνηση του πληθωρισμού.

Για να καταρρεύσει ο αριθμός, το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται στο 8,8% και ο ρυθμός πληθωρισμού διαμορφώνεται στο 2,7%, με αποτέλεσμα τον τρέχοντα δείκτη δυστυχίας 11,5. Για να πέσει ο δείκτης δυστυχίας κάτω από το ψυχολογικά σημαντικό ποσοστό των 10,0, το ποσοστό ανεργίας θα πρέπει να μειωθεί κάτω από 7,0, ενώ ο πληθωρισμός παραμένει σε μεγάλο βαθμό υπό έλεγχο. Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά οι πρόσφατες τάσεις, όπως η κίνηση σε πετρέλαιο αξίας $ 110 (βαρέλι) και βενζίνης 4 $ (ανά γαλόνι) υποστηρίζουν ότι ένα ευρύ φάσμα εταιρειών και καταναλωτών βλέπει αυξανόμενο κόστος. Ο πληθωρισμός φουσκώνει όταν το υψηλότερο κόστος υποχρεώνει τους παραγωγούς να αυξήσουν τις τιμές τους, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο αυξήσεων τιμών.

Τι σημαίνει αυτό για τα αποθέματα; Λοιπόν, αν η ιστορία είναι οποιοσδήποτε οδηγός, δεν μπορεί να είναι καλός. Ο δείκτης δυστυχίας ήταν πάνω από 10,0 σε όλη τη δεκαετία του '70 (εκτός από το 1972). Την εποχή εκείνη, ο δείκτης S & P 500 αυξήθηκε κατά 34% ή λιγότερο από 3% ετησίως κατά μέσο όρο, ο οποίος, φυσικά, έχασε τον πληθωρισμό και ήταν επομένως αρκετά αρνητικός σε πραγματικούς όρους. (Προσθέτοντας προσβολή, όλα τα κέρδη του S & P 500 ήρθαν στο τέλος της δεκαετίας, πράγμα που σημαίνει ότι τα αποθέματα δεν πήγαν πουθενά για επτά χρόνια.)

Αντίθετα, ένας χαμηλός δείκτης δυστυχίας στη δεκαετία του 1990 ήταν εξαιρετικός για τα αποθέματα. Ο δείκτης S & P 500 αυξήθηκε κατά 223% τη δεκαετία αυτή, ή περίπου 13% ετησίως, αρκετά πιο μπροστά από τον πληθωρισμό. Δεν είναι παρήγορο να σημειώσουμε ότι το S & P 500 έχει διπλασιαστεί τα τελευταία δύο χρόνια, ακόμα και όταν ο δείκτης Misery έχει αρχίσει να κινείται υψηλότερα.

Όλα αυτά προσθέτουν ένα προειδοποιητικό σήμα για τα αποθέματα. Εάν ο πληθωρισμός μπορεί να παραμείνει υπό έλεγχο και ο δείκτης δυστυχίας μπορεί να κινηθεί πίσω κάτω από 10,0, τότε τα αποθέματα έχουν σαφή βολή κινούνται ακόμα υψηλότερα. Ωστόσο, η ανεργία που εξακολουθεί να είναι υπερβολικά υψηλή, σε συνδυασμό με την πρόσφατη έξαρση για προϊόντα όπως το πετρέλαιο και τα γεωργικά προϊόντα, σημαίνει ότι η δυστυχία των καταναλωτών φαίνεται ότι θα συνεχιστεί.