Όριο τιμής

Όριο τιμής

Το ανώτατο όριο είναι η μέγιστη τιμή που ο πωλητής μπορεί να χρεώσει νόμιμα αγοραστή για ένα αγαθό ή υπηρεσία. Οι ρυθμιστές συνήθως καθορίζουν ανώτατα όρια τιμών Πώς λειτουργεί (Παράδειγμα):

Τα ανώτατα όρια τιμών έχουν συνήθως τέσσερις δόσεις:

1. Η ρυθμιστική αρχή (όπως μια τοπική κυβέρνηση) καθορίζει τις μέγιστες αποδεκτές τιμές για την υπηρεσία. Η ρυθμιζόμενη εταιρεία μπορεί να πωλήσει τις υπηρεσίες της σε οποιαδήποτε τιμή ίση ή μικρότερη από το ανώτατο όριο. Η ρυθμιστική αρχή μπορεί επίσης να θέσει ένα όριο τιμών για να αποθαρρύνει την αντιανταγωνιστική τιμολόγηση και μπορεί να απαιτήσει από τις εταιρείες να επιστρέψουν τα υπερβολικά κέρδη.

2. Η ρυθμιστική αρχή μπορεί να ομαδοποιεί τις υπηρεσίες σε καλάθια και να ορίζει ένα συνολικό ανώτατο όριο τιμών για αυτούς ή μπορεί να ορίζει ανώτατο όριο για κάθε μεμονωμένη υπηρεσία. Όταν ο ρυθμιστής καλύπτει τις τιμές ενός καλαθιού, ο παραγωγός μπορεί να αυξήσει την τιμή ενός στοιχείου στο καλάθι εφ 'όσον προσαρμόζει τις τιμές των άλλων στοιχείων του καλαθιού για να κάνει την σταθμισμένη μέση τιμή ίση ή να πέσει κάτω από το ανώτατο όριο

3. Η ρυθμιστική αρχή μπορεί να προσαρμόσει ένα ανώτατο όριο που βασίζεται σε μεταβολές στις τιμές της βιομηχανίας ή στην παραγωγικότητα.

4. Η ρυθμιστική αρχή επανεξετάζει περιοδικά το σύστημα ανώτατων τιμών. Μπορεί να αλλάξει τον τύπο ανώτατου ορίου ή να αναθεωρήσει τις συνθήκες κέρδους μιας επιχείρησης.

Ένα παράδειγμα είναι ένα ανώτατο όριο τιμών για ενοίκια διαμερισμάτων, το οποίο ορισμένες πόλεις επιβάλλουν στους ιδιοκτήτες. Ας υποθέσουμε ότι η Gotham City θέτει ανώτατο όριο τιμών 1.000 δολαρίων για ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου, όπου οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν νομίμως να χρεώνουν υψηλότερα από αυτό το ποσοστό. Όμως, ανάλογα με τη ζήτηση της αγοράς για διαμερίσματα, αυτό το ανώτατο όριο τιμών θα μπορούσε να εμποδίσει την προσφορά και να δημιουργήσει ανεπάρκειες και ελλείψεις στην αγορά.

Ας υποθέσουμε ότι το Gotham γίνεται δημοφιλές προκαλώντας τη ζήτηση διαμερισμάτων στην περιοχή αυτή και την "φυσική" αν δεν υπήρχε ανώτατο όριο τιμών) φτάνει τα $ 1.500. Η απαίτηση θα ήταν τόσο υψηλή ώστε όλα τα διαμερίσματα του ιδιοκτήτη και τα γειτονικά διαμερίσματα να ενοικιαστούν μαζί με άλλα διαμερίσματα στην πόλη για μια τιμή ευκαιρίας ύψους $ 1.000 η καθεμία.

Αλλά θα υπάρξουν δύο τραγωδίες που προκαλούνται από το ανώτατο όριο των τιμών: 1.) Θα υπήρχε μια έλλειψη διαμερισμάτων επειδή όλα τα υπάρχοντα διαμερίσματα θα ενοικιαζόταν - αφήνοντας πολλούς ανθρώπους χωρίς τη δυνατότητα να νοικιάσουν διαμερίσματα στο Gotham και 2.) Οι ιδιοκτήτες θα μπορούσαν να έχουν κάνει $ 500 περισσότερα δολάρια για καθένα από αυτά τα διαμερίσματα - ένα αναποτελεσματικό "απόβλητο" της ζήτησης της αγοράς. Οι ιδιοκτήτες δεν έχουν επίσης κίνητρο να κάνουν τα διαμερίσματά τους πιο όμορφα από ό, τι σήμερα, επειδή γνωρίζουν ήδη ότι τα διαμερίσματα θα ξεπουλήσουν με την υψηλή ζήτηση και το ανώτατο όριο των τιμών.

Γιατί το θέμα:

Ο επιδιωκόμενος στόχος

τα ανώτατα όρια τιμών είναι να προστατεύονται οι καταναλωτές από τις ταχείες αυξήσεις των τιμών και τη μείωση των τιμών. Ωστόσο, οι καλές προθέσεις της δεν είναι εφικτές εάν η φυσική τιμή εκκαθάρισης της αγοράς είναι κάτω από το ανώτατο όριο (για παράδειγμα, ένα ποσό 75.000 δολαρίων ανώτατο όριο τιμής για τα αυτοκίνητα όταν τα περισσότερα αυτοκίνητα πωλούν για $ 20.000). Μπορούν επίσης να αναγκάσουν τους πωλητές να δημιουργήσουν μη ρυθμιζόμενες μαύρες αγορές και απαιτούμενα πρόσθετα. Από οικονομική άποψη, τα ανώτατα όρια των τιμών μπορούν συχνά να στείλουν μικτά μηνύματα στους διαχειριστές, διότι επίσης αποδυναμώνουν τη σχέση μεταξύ κόστους και τιμών. Για παράδειγμα, μια επιχείρηση ενδέχεται να είναι σε θέση να διατηρήσει οποιαδήποτε κέρδη που προκύπτουν από μειώσεις κόστους σε σχέση με το ανώτατο όριο τιμών, αυξάνοντας θεωρητικά την αποδοτικότητα της επιχείρησης. Εναλλακτικά, εάν οι ρυθμιστικές αρχές επιτρέπουν στους παραγωγούς να αυξήσουν τις τιμές παράλληλα με τις αυξήσεις των τιμών παραγωγής, οι εταιρείες δεν έχουν κίνητρο να βελτιώσουν την ποιότητα των υπηρεσιών ή να μειώσουν το κόστος.