Νόμος Sarbanes-Oxley (SOX) , ο οποίος ονομαζόταν επίσημα το νόμο περί λογιστικής μεταρρύθμισης και προστασίας των επενδυτών του 2002, τέθηκε σε ισχύ στις 30 Ιουλίου 2002. Ο νόμος ονομάστηκε ανεπίσημα από τους χορηγούς του, τον γερουσιαστή Paul Sarbanes (D-MD) και τον εκπρόσωπο Michael G. Oxley )

Πώς λειτουργεί (Παράδειγμα):

Όλες οι εταιρείες (ξένες και εγχώριες) που έχουν εγγραφεί σε μετοχές ή χρεωστικούς τίτλους βάσει του νόμου περί ανταλλαγής τίτλων του 1934 υπόκεινται στον νόμο Sarbanes-Oxley. Οι αλλοδαποί δημόσιοι λογιστικοί φορείς πρέπει επίσης να συμμορφώνονται με τον νόμο εάν εκτελούν εργασίες για εταιρείες που υπόκεινται στον νόμο. Γενικά, η Sarbanes-Oxley αύξησε τα οικονομικά πρότυπα σε τρεις βασικούς τομείς: την εταιρική διακυβέρνηση, την ανάλυση των τίτλων και την εκτέλεση των ελεγκτικών εργασιών Ένας από τους σημαντικότερους στόχους του νόμου είναι να διασφαλίσει ότι οι διευθυντές και οι υπάλληλοι της εταιρείας γνωρίζουν και είναι υπόλογοι για την οικονομική κατάσταση των εταιρειών που διαχειρίζονται.

Αυτό είναι πιο εμφανές στην απαίτηση του νόμου ότι το διοικητικό συμβούλιο των διευθυντικών στελεχών των περισσοτέρων δημόσιων εταιρειών έχει μια επιτροπή ελέγχου. Η επιτροπή αυτή πρέπει να διορίζει, να ελέγχει, να ρυθμίζει και να ελέγχει τις ενέργειες της ελεγκτικής εταιρείας της εταιρείας. Οι ελεγκτές, με τη σειρά τους, υποβάλλουν απευθείας αναφορά στην επιτροπή ελέγχου.

Επιπλέον, ο Διευθύνων Σύμβουλος και ο Οικονομικός Διευθυντής οποιασδήποτε εταιρείας που υπόκειται στον νόμο Sarbanes-Oxley πρέπει να πιστοποιήσει γραπτώς ότι οι οικονομικές πληροφορίες της εταιρείας συμμορφώνονται με το νόμο και αντιπροσωπεύουν με ακρίβεια την κατάσταση της εταιρείας. Για να αποφευχθούν οι παραπλανητικές οικονομικές καταστάσεις από τους διευθυντές και τους αξιωματικούς προκειμένου να αποκτήσουν προσωπικά οφέλη, ο Νόμος Sarbanes-Oxley το καθιστά ομοσπονδιακό έγκλημα για έναν υπάλληλο της εταιρείας να πιέζει ή να χειραγωγεί έναν ελεγκτή για να υπογράψει παραπλανητικές οικονομικές καταστάσεις. Περαιτέρω, αν μια εταιρεία αναγκάζεται να επαναδιατυπώσει τα οικονομικά της, τότε στις περισσότερες περιπτώσεις ο Διευθύνων Σύμβουλος και ο Διευθυντής Οικονομικών της εταιρείας οφείλουν να αποδώσουν τυχόν μπόνους, αποζημιώσεις ή κέρδη που πραγματοποιήθηκαν στις προσωπικές συναλλαγές των τίτλων της εταιρείας κατά τη διάρκεια του έτους μετά την αρχική δημοσιοποίηση των ελαττωματικών εγγράφων.

Μια από τις θεμελιώδεις φιλοσοφίες που διέπουν τον Sarbanes-Oxley είναι ότι όσοι γνωρίζουν την εταιρική αδίκημα έχουν την ικανότητα και τα μέσα να το διορθώσουν. Ως αποτέλεσμα, ο νόμος Sarbanes-Oxley επεκτείνει την προστασία των καταγγελιών στους υπαλλήλους. Ο νόμος ορίζει επίσης ότι αν ο εσωτερικός δικηγόρος μιας εταιρείας ανακαλύψει παραβιάσεις νόμου περί σημαντικών κινητών αξιών, τότε ο πληρεξούσιος πρέπει να αναφέρει αυτές τις παραβιάσεις στον κύριο σύμβουλο ή τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας και στην ανώτατη γραμμή διοίκησης στο διοικητικό συμβούλιο, αν δεν δοθεί η κατάλληλη απάντηση.

Η Sarbanes-Oxley διευθύνει επίσης την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς για να υποβάλει αναλυτές τίτλων σε αυστηρότερους κανόνες όσον αφορά τις συγκρούσεις συμφερόντων. Συγκεκριμένα, ο νόμος Sarbanes-Oxley επιδιώκει να βελτιώσει την αντικειμενικότητα και την ανεξαρτησία των αναλυτών των χρεογράφων διαχωρίζοντας περαιτέρω τις λειτουργίες επενδυτικής τραπεζικής και ανάλυσης τίτλων των περισσότερων εταιρειών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.

Γιατί έχει σημασία:

Ο νόμος

Sarbanes-Oxley

του 2002 ήρθε μετά από μερικά από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα του έθνους, συμπεριλαμβανομένων των πτωχεύσεων Enron, WorldCom και Tyco. Ως εκ τούτου, ο νόμος θεωρείται ευρέως ότι περιέχει ορισμένες από τις πιο δραματικές αλλαγές στους νόμους των ομοσπονδιακών τίτλων από τη δεκαετία του 1930.

Ο νόμος Sarbanes-Oxley υπερβαίνει την απαίτηση των εταιρικών συμβουλίων να υιοθετούν κώδικες δεοντολογίας. Αυξάνει ουσιαστικά τα πρότυπα και τις απαιτήσεις για διευθυντές, αξιωματικούς, ελεγκτές, αναλυτές τίτλων και εταιρικούς δικηγόρους. Στο πλαίσιο του ματιού της για μεταρρύθμιση, ο νόμος ενίσχυσε επίσης τις συνέπειες για την οικονομική κακή μεταχείριση. Οι παραβιάσεις του νόμου κυμαίνονται από μομφές έως ποινές φυλάκισης και ποινές πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Επίσης επεκτάθηκε το καθεστώς των περιορισμών για διάφορες κατηγορίες απατών για την απάτη των κινητών αξιών και έγιναν περισσότερες διατάξεις για να εξασφαλιστεί ότι τα θύματα της απάτης - συχνά μεμονωμένοι επενδυτές - έλαβαν τουλάχιστον μερικές από τις χρηματικές αποζημιώσεις που καταβλήθηκαν από τους παραβάτες. Είναι σημαντικό ότι η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έχει πλέον τη δυνατότητα να παγώσει οποιαδήποτε πληρωμή σε αξιωματικό, διευθυντή, συνεργάτη ή αντιπρόσωπο κατά τη διάρκεια μιας έρευνας.

Ωστόσο, ο νόμος δεν έχει κανένα μειονέκτημα. Το νομικό, διαχειριστικό και τεχνολογικό κόστος συμμόρφωσης μπορεί να ανέλθει σε εκατομμύρια δολάρια, ακόμη και για μικρές επιχειρήσεις. Αυτές οι υψηλές ακτές έχουν παρακινήσει (και μπορεί να συνεχίσουν να παρακινούν) κάποιες εταιρείες να διαγράψουν τις μετοχές τους από τα μεγάλα χρηματιστήρια, να πάνε ιδιωτικές ή σε ορισμένες περιπτώσεις να παραμείνουν ιδιωτικές. Αναμφισβήτητα, για ορισμένες μικρές επιχειρήσεις, η εξοικονόμηση κόστους που συνδέεται με την αποφυγή συμμόρφωσης μπορεί στην πραγματικότητα να αυξήσει την αξία των μετόχων.