Κρατικές συντάξεις και προγράμματα καθορισμένων εισφορών

How to change a Fuel Filter (GM, Honda, Toyota Style)

Όταν οι περισσότεροι από εμάς σκέφτονται τη λέξη «σύνταξη», τη συνδέουμε με ένα εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα συνταξιοδότησης για τη ζωή του εργαζομένου ή την κοινή διάρκεια ζωής του εργαζομένου και του / της συζύγου του. Ο τεχνικός όρος για αυτό το είδος σύνταξης είναι «καθορισμένο όφελος». Δηλαδή, το όφελος ορίζεται από το σχέδιο και οι αναλογιστές που το τρέχουν προσαρμόζουν και προσπαθούν να πείσουν τον κυβερνήτη ή τον χορηγό εταιρικού σχεδίου να συνεισφέρει αρκετά για να χρηματοδοτήσει τα οφέλη που έχουν υποσχεθεί.

Θεωρητικά, αυτό είναι ένα πολύ αποτελεσματικό και δίκαιο σύστημα: τα διοικητικά του έξοδα είναι μέτρια, αφού δεν υπάρχουν ξεχωριστοί λογαριασμοί που να διατηρούνται - όλα πάνε σε ένα απόθεμα κεφαλαίου. Επιπλέον, στεγάζει τους εργαζόμενους από τα σκαμπανεβάσματα της χρηματιστηριακής αγοράς. Στην πράξη, αυτό είναι πολύ καλό, επειδή λίγοι εργαζόμενοι είναι επίσης πολύ καλοί επενδυτές. Πράγματι, η μελέτη μετά από μελέτη καταδεικνύει ότι ο μέσος άνθρωπος υπολείπεται σημαντικά των αποδόσεων που πραγματοποιούνται από τους επαγγελματίες διαχειριστές χρημάτων και τα συνταξιοδοτικά προγράμματα. Αυτό είναι σημαντικό, επειδή ακόμη και ένα 1 ή 2 τοις εκατό έλλειμμα σε σύγκριση με μια γραμμή βάσης, που αναπαράγεται σε μια καριέρα 30 + χρόνια εργασίας, μπορεί να σημαίνει μια διαφορά των δεκάδων χιλιάδων δολαρίων σε συσσώρευση πλούτου.

Ακόμη πιο σημαντικό, επειδή οι παραδοσιακές συντάξεις καταβάλλονται με τη μορφή ετήσιας προσόδου ή εισοδηματικής ροής εισοδήματος, οι συμμετέχοντες στη σύνταξη προστατεύονται από το καταστροφικό μειονέκτημα του κινδύνου μακροζωίας: Αφετέρου με τη δική τους συσκευή, ένας σημαντικός αριθμός συνταξιούχων θα εξαντληθεί πριν περάσουν από καρδιακό ρυθμό. Εν τω μεταξύ, ο γείτονάς τους σε ένα σύστημα καθορισμένων παροχών δεν έχει τέτοια ανησυχία: Αυτός ή αυτή θα συνεχίσει να λαμβάνει ένα μηνιαίο εισόδημα για όσο χρονικό διάστημα η σύνταξη παραμένει διαλυτή. Σε περίπτωση κατάρρευσης ενός συνταξιοδοτικού ταμείου, τότε μια οιονεί κυβερνητική υπηρεσία, η Pension Benefit Guaranty Corporation, προχωρεί και καταβάλλει τουλάχιστον μια ελάχιστη συνεισφορά. Συνεπώς, ο εργαζόμενος μπορεί να μην έχει μεγάλη ευελιξία στην επιλογή του εισοδήματός του, αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχεί όχι εισόδημα.

Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι εταιρείες έχουν έναν αστείο τρόπο να μην χρηματοδοτούν επαρκώς αυτές τις συντάξεις. Το αποτέλεσμα είναι μια πλήρης, εθνική κρίση συνταξιοδοτικών κεφαλαίων που ήδη αρχίζει να αναγκάζει τις πόλεις σε δικαστήριο πτώχευσης. Άλλες συντάξεις πληρώνουν σήμερα τα τρέχοντα οφέλη, αλλά τα συνολικά περιουσιακά τους στοιχεία δεν είναι ακόμη αρκετά κοντά ώστε να πληρώσουν όλα τα υποσχεθέντα οφέλη στους μελλοντικούς εργαζόμενους. Το CalPERS, το συνταξιοδοτικό ταμείο της πολιτείας της Καλιφόρνιας για τους κρατικούς εργαζόμενους και για τους εργαζόμενους σε χιλιάδες δημοτικούς οργανισμούς, έχει έλλειμμα ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό σημαίνει ότι η καθαρή παρούσα αξία όλων των σχεδίων υποσχέθηκε οφέλη, καθώς και τα αναμενόμενα οφέλη για τα νέα μέλη, είναι κατά 100 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερο από την αξία των περιουσιακών στοιχείων του σχεδίου. Κάτι, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να δώσει.

Αλλά η Καλιφόρνια πήρε εταιρεία. Πράγματι, δεν είναι καν το χειρότερο: Χρηματοδοτημένο μόνο στο 24% των αναμενόμενων υποχρεώσεων, το σχέδιο συνταξιοδότησης του Ιλλινόις είναι το πιο ανεπαρκές σχέδιο στη χώρα - ύψους 287 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το σχέδιο του Κοννέκτικατ χρηματοδοτείται μόνο κατά 25%, το σχέδιο του Κεντάκυ χρηματοδοτείται κατά 27%, ενώ το Μισισιπή, το Νιου Χάμσαϊρ και η Αλάσκα χρηματοδοτούνται μόνο στο 30%.

Η Ρόουντ Άιλαντ, μια σχετικά μικρή κατάσταση περίπου 1 εκατομμυρίου ανθρώπων, ήταν δεσμευμένη. Η σύνταξή της ήταν ανεπαρκής κατά 51% το 2010 - πράγμα που σημαίνει ότι τα περιουσιακά στοιχεία του προγράμματος ήταν μόνο επαρκή για να καλύψουν το 49% των αναμενόμενων παροχών.

Ωστόσο, η γενική συνέλευση του Ρόουντ Άιλαντ πέρασε μερικές σημαντικές μεταρρυθμίσεις το 2011, μέσω του νόμου για την ασφάλεια συνταξιοδότησης - μεταρρυθμίσεις που μπορεί να υιοθετηθούν από άλλα κράτη που προχωρούν.

Προς το σκοπό αυτό, τα συνταξιοδοτικά ταμεία του ιδιωτικού τομέα που χρηματοδοτούνται σε οτιδήποτε λιγότερο από το 80% των υποχρεώσεων θεωρούνται «σε κίνδυνο» και υπόκεινται σε στενότερο έλεγχο από τις ρυθμιστικές αρχές και την Pension Benefit Guaranty Corporation.

Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, το κράτος της Ρόουντ Αϊλαντ υιοθέτησε τις ακόλουθες μεταρρυθμίσεις:

Το μοντέλο καθαρού προγράμματος καθορισμένων οφελών μειώθηκε. Αντ 'αυτού, η Ρόουντ Αϊλαντ υιοθέτησε ένα «υβριδικό» σχέδιο, το οποίο περιελάμβανε ένα μικρότερο καθορισμένο όφελος ή ένα παραδοσιακό συνταξιοδοτικό σχέδιο και ένα πρόγραμμα καθορισμένων εισφορών, παρόμοιο με το 401 (k) s, 403 (b) s, και το ομοσπονδιακό σχέδιο εξοικονόμησης. Στο σχέδιο αυτό, τα οφέλη είναι συνάρτηση του τι συμβάλλουν οι εργαζόμενοι σε αυτά και επιστρέφει στις επενδύσεις αυτές.
Οι εργαζόμενοι θα πρέπει πλέον να συμβάλλουν πολύ περισσότερο στη συνταξιοδότησή τους.
Επειδή το τμήμα καθορισμένου οφέλους του σχεδίου είναι μικρότερο, οι αναλογιστικά αναγκαίες συνεισφορές είναι μικρότερες προς τα εμπρός. Είναι ευκολότερο για τον φορολογούμενο της Ρόουντ Άιλαντ να χρηματοδοτήσει ένα μικρότερο σχέδιο 100% από ένα μεγάλο. Οι υποστηρικτές του σχεδίου σημείωσαν επίσης ότι τα οφέλη είναι πιο φορητά για τους εργαζόμενους που μετακινούνται σε άλλες θέσεις εργασίας πριν από τη συνταξιοδότησή τους.
Η ηλικία συνταξιοδότησης ανερχόταν σε 67 για νέες μισθώσεις και για όλους όσους δεν είχαν ακόμη κατοχυρωθεί. Οι εργαζόμενοι που αποκτήθηκαν έλαβαν πίστωση με βάση τα έτη υπηρεσίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν επιλέξιμος ο εργαζόμενος για πλήρη συνταξιοδότηση πριν από την ηλικία 59 ετών. Ωστόσο, το σχέδιο επιτρέπει μειωμένες παροχές εάν ο εργαζόμενος συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα.
Η Rhode Island ανέστειλε επίσης τις αυξήσεις της COLA μέχρις ότου τα περιουσιακά στοιχεία του προγράμματος ανέρχονται τουλάχιστον στο 80% των πλήρως χρηματοδοτούμενων. Ενδιάμεσες αυξήσεις θα καταβάλλονται ανά πενταετία, βάσει των αποδόσεων των επενδύσεων, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Φιλελεύθερης Αειφορίας του Ιλλινόις.

Οι δημόσιοι συνδικαλιστές δεν ενδιαφέρονται για το σχέδιο και παραπονέθηκαν πικρά. Το μονοπάτι που επέλεξε η Ρόουντ Άιλαντ για εφαρμογή δεν είναι χωρίς κριτικούς των συνδικάτων. Αλλά απλώς περνώντας, το σχέδιο μείωσε τη μη χρηματοδοτούμενη ευθύνη κατά περίπου 2,7 δισ. Δολάρια και το σχέδιο χρηματοδοτήθηκε άμεσα - όσον αφορά τους αναλογιστές - στο 59,8% των αναμενόμενων υποχρεώσεων. Αυτό είναι ένα μεγάλο άλμα από το επίπεδο του 48% που ξεκίνησαν.

Σε εθνικό επίπεδο, η υποχρηματοδότηση των συντάξεων για τα 3.500 κυβερνητικά σχέδια σε όλη τη χώρα έχει εξαντληθεί σε 4.1 τρισεκατομμύρια δολάρια. Όπως συζητήσαμε σε μια προηγούμενη στήλη, ο Δήμος του Ντητρόιτ έχει μόνο ένα έλλειμμα τουλάχιστον 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων - εξ ου και η κατάθεση πτώχευσης. Χωρίς κανένας τρόπος αύξησης των φόρων, χωρίς να διακινδυνεύουμε να οδηγήσουμε τις επιχειρήσεις σε πιο σταθερές δικαιοδοσίες, οι επιλογές κρατικών και δημοτικών κυβερνήσεων μειώνονται γρήγορα. Οι περαιτέρω μεταρρυθμίσεις στη φλέβα του Ρόουντ Αϊλαντ είναι μια σχεδόν βεβαιότητα - ή οι φορολογικές πραγματικότητες θα συνδυαστούν με τους νόμους περί πτώχευσης του Κεφαλαίου 9 για να κάνουν ακόμα πιο επώδυνες μεταρρυθμίσεις για τους κάτω από το δρόμο.

Το Κέντρο Πολιτικής του Ιλινόις έχει ήδη αγκαλιάσει τη μετάβαση σε ένα μοντέλο καθορισμένης συμβολής ως το μόνο μέσο για την επίλυση ενός μεγάλου ελλείμματος. Ναι, τα εισοδήματα συνταξιοδότησης για όλους αυτούς τους κρατικούς εργάτες πρέπει να προέρχονται από κάπου. Σύμφωνα με ένα καθαρά καθορισμένο σχέδιο συμβολής, οι μελλοντικοί εργαζόμενοι θα πρέπει να το χρηματοδοτήσουν οι ίδιοι - και να αναλάβουν τον κίνδυνο της υποαπόδοσης της αγοράς ως ιδιώτες, γεγονός που θα μπορούσε να είναι καταστροφικό για κάποιους που κάνουν κακές επενδυτικές επιλογές. Η αυστηρή επιλογή που αντιμετωπίζουν αυτοί οι εργαζόμενοι είναι η μετάβαση από ένα σύστημα στο οποίο το εισόδημα συνταξιοδότησης είναι θεωρητικά εγγυημένο (έως ότου σημειωθεί πτώχευση, όπως οι εργαζόμενοι στο Ντιτρόιτ μαθαίνουν τώρα) και ένα στο οποίο το εισόδημά τους δεν είναι εγγυημένο.

Διαβάστε περισσότερα από το Investmentmatome: