Οικονομικό Λεξικό

Πρόγραμμα Ανακούφισης Παροχής Ενεργειών (TARP)

είναι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα των ΗΠΑ που δημιουργήθηκε σε μια προσπάθεια μετριασμού της επιβάρυνσης από την κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων του 2007-2008. Πώς λειτουργεί (παράδειγμα):

Η κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων έφτασε στο προσκήνιο της οικονομίας των ΗΠΑ τον Μάρτιο του 2008 με την αναγκαστική πώληση της Bear Stearns στην Bank of America. Αλλά μόνο μετά από την αποτυχία της μεγάλης επενδυτικής τράπεζας και του μεγάλου παράγοντα στην παγκόσμια οικονομία, η Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008, η κρίση των στεγαστικών δανείων υποχωρεί.

Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πιστωτικής κρίσης μετά το Lehman, έγινε φανερό ότι πολλά από τα μεγαλύτερα αμερικανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - Fannie Mae, Freddie Mac, American International Group, Bank of America, Citibank, Wells Fargo, Goldman Sachs, Morgan Stanley πολλοί άλλοι - είχαν μεγάλες ποσότητες "τοξικών στοιχείων ενεργητικού" στους ισολογισμούς τους. Αν δεν ήταν σε θέση να πουλήσουν αυτά τα τοξικά περιουσιακά στοιχεία και να αυξήσουν κάποια μετρητά, πολλά από αυτά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα είχαν αποτύχει με τον ίδιο τρόπο που η Lehman Brothers απέτυχε.

Αυτές οι συνθήκες οδήγησαν άμεσα στη διέλευση του TARP από το Κογκρέσο στις 3 Οκτωβρίου 2008. Το TARP έδωσε αμέσως στο αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών την δυνατότητα να αγοράσει μέχρι 700 δισεκατομμύρια δολάρια για την αγορά τίτλων που υποστηρίζονται από ενυπόθηκα δάνεια (MBS) από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ήθελαν να πουλήσουν τους. Για μεγάλο μέρος του 2008 και του 2009, η TARP ήταν ο μόνος αγοραστής σε παγκόσμιο επίπεδο αυτών των προβληματικών περιουσιακών στοιχείων.

Αγοράζοντας τοξικά περιουσιακά στοιχεία από τα ταραγμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του έθνους, το υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α. αντλούσε πολύ αναγκαία ρευστότητα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αυτό επέτρεψε σε πολλές μεγάλες τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να παραμείνουν στη διάθεσή τους αρκετά καιρό για να ξαναγυρίσουν τους ισολογισμούς τους.

Γιατί το θέμα:

TARP

άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι επενδυτές πρέπει να εξετάσουν τον συστημικό κίνδυνο και την κυβερνητική παρέμβαση αφορούν ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το 2008 και το 2009, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ έπρεπε να αποφασίσει εάν θα επιτρέψει στους ιδιώτες επενδυτές να απορροφήσουν δισεκατομμύρια σε απώλειες από την κατανομή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος ή να προχωρήσουν στην πρόληψη μιας οικονομικής καταστροφής που θα μπορούσε να προκαλέσει οικονομικές καταστροφές σε όλο τον κόσμο. Τελικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ (όπως η Τράπεζα της Ιαπωνίας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.λπ.) επέλεξαν να προχωρήσουν στη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω προγραμμάτων όπως το TARP. Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου αναμένει αρχικά ότι το TARP θα κοστίσει τις ΗΠΑ φορολογούμενους μέχρι 300 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά τελικά, το τελικό κόστος για τους φορολογούμενους θα είναι μικρότερο από 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Αν και είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενο, είναι αναμφισβήτητο ότι το TARP και άλλες κυβερνητικές παρεμβάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο απέκλεισαν αυτό που θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή μετά τη Μεγάλη Ύφεση.