Οι νέες πολιτικές της Αμερικής θα φέρουν την επόμενη μεγάλη κατάθλιψη; |

Η δεκαετία του 1920 ήταν μια εποχή άνευ προηγουμένου ανάπτυξης και επενδύσεων στην αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά. Έτσι, πώς η ευημερία αυτή καταλήγει να κατακλύζει την απίστευτη αστάθεια και τη γενική έλλειψη εμπιστοσύνης που κατέληξε στη Μεγάλη Ύφεση; Και ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η ιστορία απειλεί να επαναληφθεί, όπως περιγράφεται στο άρθρο του Barron από τον Randall Forsyth

Κόμμα όπως είναι το 1937; Ας ρίξουμε μια ματιά πίσω για να δούμε τι συνέβη στα χρόνια που προηγήθηκαν της Μεγάλης Ύφεσης και να δούμε αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο από αυτά τα μαθήματα καθώς προσπαθούμε να αποφύγουμε μια κατάθλιψη

Μετά από σχεδόν μια δεκαετία ανάπτυξης και μεγάλες επενδύσεις στο χρηματιστήριο, σε μεγάλο βαθμό από άπειρους επενδυτές που αγόραζαν μετοχές με δανεισμένα χρήματα, η αγορά κατέρρευσε στις 29 Οκτωβρίου 1929. Κάλεσε επίσης Μαύρη Τρίτη, αυτή είναι η ημέρα που συχνά αναφέρεται ως η αρχή της Μεγάλης Ύφεσης. Τι συνέβη πραγματικά;

Πρώτα ας δούμε πώς έγινε δυνατή η αύξηση των επενδύσεων της δεκαετίας του 1920. Εδώ είναι το διήγημα: Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δανείζει χρήματα στις τράπεζες. Με τη σειρά τους, οι τράπεζες δανείζουν χρήματα σε χρηματιστηριακές εταιρείες, οι οποίες στη συνέχεια δανείζουν χρήματα σε επενδυτές και κερδοσκόπους. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, οι χρηματιστηριακές εταιρείες παρείχαν συνήθως δάνεια ύψους 9 δολάρια για κάθε $ 1 που είχε θέσει ο επενδυτής.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι περισσότερα χρήματα ήταν σε αποθέματα παρά σε πραγματική κυκλοφορία νομισμάτων. Το 1929, η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου μειώθηκε και η αβεβαιότητα στην αγορά αυξανόταν.

Την εβδομάδα κατά την οποία έλαβε χώρα η μαύρη Τρίτη, η φρενήρη επένδυση της δεκαετίας του 1920 έφτασε στο τέλος της και οι αρχάριοι επενδυτές, τους είδε να πέφτουν. Το κατώτατο σημείο έπεσε και η πώληση πανικού ακολούθησε καθώς οι επενδυτές προσπάθησαν να βγάλουν τα χρήματα που μπορούσαν να βγάλουν από την αγορά αποθέτοντας αδιάκριτα αποθέματα.

Ο κύκλος των δανείων αντιστράφηκε, ξεκινώντας έναν κύκλο προεπιλογών. Καθώς η αγορά κατέρρευσε και τα αποθέματα ήταν αντικείμενο ντάμπινγκ, οι χρηματιστηριακές εταιρείες αναγκάστηκαν να καλέσουν στα δάνειά τους. Οι επενδυτές αθέτησαν τα εν λόγω δάνεια όταν το χαρτοφυλάκιο μετοχών τους μειώθηκε σε αξία και η ρευστοποίηση των υποτιμημένων χαρτοφυλακίων συνέβαλε μόνο στη συνεχιζόμενη καθοδική πίεση στις τιμές. Οι χρηματιστηριακές εταιρείες αθετήθηκαν κατόπιν τραπεζικών δανείων επειδή δεν μπορούσαν να ανακαλέσουν κεφάλαια και οι τράπεζες, με ανεπαρκή αποθεματικά για την κάλυψη των δανείων και καταθέσεων τους, άρχισαν να κλείνουν καθώς οι καταθέτες άρχισαν να αποσύρουν τα μετρητά τους.

Αυτό μας φέρνει πίσω στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και τον επόμενο σημαντικό παράγοντα στην Μεγάλη Ύφεση.

Καθ 'όλη τη δεκαετία του 1920, ήταν η πολιτική της Federal Reserve να αυξάνει την προσφορά νομισμάτων, διατηρώντας τα επιτόκια χαμηλά, οικονομία. Ωστόσο, όταν η αγορά συνετρίβη, η πολιτική αυτή αντιστράφηκε απότομα.

Αντί να αυξάνεται η προσφορά νομισμάτων με δανεισμό χρημάτων στις τράπεζες για την κάλυψη των καταθέσεων τους, η προσφορά νομίσματος μειώθηκε κατά σχεδόν το ένα τρίτο. Αυτό απέκλειε κάθε πιθανότητα ανάκαμψης για τις τράπεζες που εκκενώνονταν με συνεχείς τράπεζες.

Η συντριβή της χρηματιστηριακής αγοράς ίσως ήταν αναπόφευκτη, λόγω της υπερπληθυσμού και της ταχείας επέκτασης της δεκαετίας του 1920, αλλά τα καταστροφέα των τραπεζών ήταν καταστροφικά, όπως ουσιαστικά εξατμίστηκε δισεκατομμύρια δολάρια σε δάνεια που δανείστηκαν, εξολοθρεύοντας την αποταμίευση ανθρώπων που δεν είχαν καν επενδυθεί στο χρηματιστήριο.

Η μείωση της προσφοράς νομισμάτων και η παύση λειτουργίας των τραπεζών οδήγησε σε αποπληθωρισμό - η υποτίμηση μιας ευρείας σύνολο περιουσιακών στοιχείων. Για παράδειγμα, λόγω του αποπληθωρισμού του 20%, ένα σπίτι που αγοράστηκε για 1.000 δολάρια το 1928 αξίζει μόνο 800 δολάρια το 1929. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι χρωστάνε χρήματα στα περιουσιακά στοιχεία που κατείχαν και τα δάνεια δεν αποπληρώθηκαν μαζί με τα περιουσιακά στοιχεία, δύο καταστροφικές επιπτώσεις. Πρώτον, με τη μείωση των αποδόσεων των περιουσιακών στοιχείων και τη μείωση της αξίας των αγαθών, οι επιχειρήσεις, ιδίως η μεταποιητική βιομηχανία, δεν είχαν κανένα κίνητρο να παράγουν αγαθά. Η παύση στον τομέα της μεταποίησης έσπασε κάθε πιθανότητα οικονομικής ανάπτυξης.

Δεύτερον, επειδή οι οφειλέτες έπρεπε να εξοφλήσουν δάνεια από περιουσιακά στοιχεία που είχαν πλέον αποτιμηθεί σε τιμή χαμηλότερη από την τιμή αγοράς τους, τόσο περισσότερο πληρώθηκε ο οφειλέτης, τόσο περισσότερο έχασαν οικονομικό έδαφος.

Σύμφωνα με το άρθρο του Barron, αυτό είναι το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε στο σχετικά παρόμοιο ταξίδι μας μέσω της Μεγάλης ύφεσης και αυτό που κάνει η Fed έπειτα θα μπορούσε είτε να εξασφαλίσει είτε να αποφύγει την επόμενη κατάθλιψη.

Η μείωση της προσφοράς νομισμάτων, ο αποπληθωρισμός του χρέους και το κλείσιμο τραπεζών κατέστρεψαν μια σημαντική ύφεση σε μια βαθιά κατάθλιψη. Αλλά η μακροβιότητα της κατάθλιψης επηρεάστηκε περαιτέρω από δύο δραματικές νομοθετικές πράξεις.

Πρώτον, ήταν το πέρασμα του νόμου Smoot-Hawley, ένα μέτρο που προωθήθηκε από τον πρόεδρο Hoover που έθεσε τιμολόγιο στις ξένες εισαγωγές. Ο Hoover πίστευε ότι οι μισθοί των εργαζομένων έπρεπε να παραμείνουν υψηλοί καθώς η ύφεση είχε τεθεί. Για να διατηρηθούν οι μισθοί υψηλά, το κόστος των εγχώριων αγαθών έπρεπε να παραμείνει υψηλό, έτσι ώστε οι παραγωγοί να συνεχίσουν να παράγουν το νόμο Smoot-Hawley. αποσκοπούν στην αποθάρρυνση της εισαγωγής ξένων αγαθών και την τόνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης εγχώριων αγαθών. Ωστόσο, άλλες χώρες αντιπολίτευαν γρήγορα και καθόρισαν δικές τους τιμές στις εισαγωγές των ΗΠΑ, παγώνοντας ουσιαστικά το διεθνές εμπόριο και εξαλείφοντας τις εγχώριες εξαγωγές.

Το άλλο σημαντικό νομοθέτημα ήταν η αμφισβητούμενη "Νέα Συμφωνία" του Προέδρου Roosevelt. Το πρόγραμμα ήταν ένα κυβερνητικό οικονομικό σχέδιο τόνωσης που αποσκοπούσε στην αύξηση της βιομηχανίας και των δημοσίων έργων και στη μείωση της ανεργίας.

Αν και πολλά από τα προγράμματα New Deal ήταν επιτυχημένα - ορισμένα εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα - πολλοί υποστηρίζουν ότι το πρόγραμμα έβγαλε οικονομική ανάκαμψη τα χέρια του κανονικού κύκλου ύφεσης / ανάκαμψης και χειροποίησαν τεχνητά τα μισθολογικά ποσοστά και την παραγωγή χωρίς μεγάλη επιτυχία

Η ανεργία παρέμεινε υψηλή όταν οι εταιρείες δεν μπορούσαν να αντέξουν τα ρυθμιζόμενα μισθολογικά ποσοστά. Η εγχώρια κατανάλωση απέτυχε να αυξηθεί επειδή οι τιμές παρέμειναν υψηλές - πράγμα που συχνά οδηγούσε σε μαύρες αγορές. Η υπόθεση ότι οι κρατικές δαπάνες θα τονώσουν την οικονομία λειτουργούσε καλύτερα σε ορισμένα από τα αξιοσημείωτα έργα δημοσίων έργων που βελτίωσαν την υποδομή και δημιούργησαν θέσεις εργασίας, αλλά όχι τόσο καλά όταν ήρθαν οι εργαζόμενοι να ξαναπάρουν τους μισθούς στην οικονομία μέσω δαπανών., χρειάστηκε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος για να τονώσει την οικονομική ανάπτυξη, καθώς η κυβέρνηση χρειάστηκε μαζικές ποσότητες αγαθών σε χαμηλές τιμές και άφησε ρύθμιση στην ελεύθερη αγορά.

Η Μεγάλη Ύφεση ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων. Η συντριβή της χρηματιστηριακής αγοράς ήταν αναπόφευκτη και η επακόλουθη ύφεση θα έπρεπε να ήταν απλώς μέρος ενός τυπικού κύκλου ύφεσης / ανάπτυξης.

Ωστόσο, το πρωτοφανές κλείσιμο των τραπεζών, η μείωση της προσφοράς νομισμάτων και ο σοβαρός αποπληθωρισμός του χρέους κατέστρεψαν την ύφεση σε ύφεση που συνεχίστηκε μέσα από τη δεκαετία του 1930. Η ύφεση και η κατάρρευση της αγοράς συμβαίνουν, αλλά η Μεγάλη Ύφεση ήταν μια τόσο ενοχλημένη, συνολική οικονομική κατάρρευση που δεν μπορούμε να βρούμε μοναδικές αιτίες.

Αντ 'αυτού, πρέπει να δούμε τους αρχικούς πυροδότες της εκδήλωσης - και την επακόλουθη απάντηση - να κατανοήσουμε πώς φαίνεται το απρόβλεπτο στην οπίσθια όψη.

Πιο πρόσφατα, κατορθώσαμε να αποφύγουμε μια μεγάλη σειρά τραπεζικών κλεισίματος, αν και θα εκπλαγείτε από τον αριθμό των τραπεζών που συνεχίζουν να αποτυγχάνουν κάθε μήνα. Αλλά όπως και το 1936, όταν οι Η.Π.Α. θέσπισαν αυστηρές νομισματικές πολιτικές για να ανακουφίσουν την οικονομική κρίση, βρισκόμαστε σε ένα δικό μας σταυροδρόμι. Και μόνο κοιτάζοντας τα λάθη του παρελθόντος μπορούμε να ελπίζουμε να βελτιώσουμε την ανταπόκρισή μας όταν η ιστορία, πράγματι, επαναληφθεί.

[Μάθετε περισσότερα στο χαρακτηριστικό InvestingAnswers: Αμερικανοί Spenders εναντίον UK Savers: Ποιος κατευθύνεται στην ευημερία;]

[Φωτογραφία: Άγαλμα της Μεγάλης Ύφεσης στο χώρο μνημείων FDR στην Ουάσινγκτον, DC Ευγενική προσφορά του Tony.]