, που ονομάζεται επίσης σύμβαση τραπεζικής επένδυσης (BIC) ), είναι μια συμφωνία μεταξύ μιας τράπεζας και ενός επενδυτή, όπου η τράπεζα παρέχει ένα εγγυημένο ποσοστό απόδοσης σε αντάλλαγμα για τη διατήρηση μιας κατάθεσης για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα (συνήθως αρκετούς μήνες έως αρκετά χρόνια)

Πώς λειτουργεί (Παράδειγμα):

Οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων είναι παρόμοιες με τις εγγυημένες επενδυτικές συμβάσεις (GIC), με την εξαίρεση ότι εκδίδονται από τράπεζες και όχι από ασφαλιστικές εταιρείες. Ο εκδότης (η τράπεζα) εγγυάται την επιστροφή του κεφαλαίου του επενδυτή και καταβάλλει σταθερό ή μεταβλητό επιτόκιο μέχρι το τέλος της σύμβασης. Εντωμεταξύ, η τράπεζα επιχειρεί να κερδίσει υψηλότερη απόδοση της επένδυσης από ό, τι έχει συμφωνήσει να πληρώσει στον επενδυτή. Σε γενικές γραμμές, η επιστροφή της σύμβασης τραπεζικής κατάθεσης αυξάνεται με το μήκος και το μέγεθος της επένδυσης. Οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων δεν είναι ίδιες με τις βεβαιώσεις κατάθεσης (CDs) για δύο λόγους. Πρώτον, οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων επιτρέπουν στον επενδυτή να καταθέτει καταθέσεις για ένα χρονικό διάστημα, ενώ ένα CD απαιτεί μια κατ 'αποκοπήν επένδυση. Οι καταθέσεις που γίνονται κατά τη διάρκεια της κατάθεσης της κατάθεσης τραπεζικής κατάθεσης (συνήθως σε μερικούς μήνες) λαμβάνουν το εγγυημένο επιτόκιο για τη διάρκεια της σύμβασης. Υπάρχουν συχνά ελάχιστες και μέγιστες απαιτήσεις για το πόσα χρήματα μπορούν να επενδυθούν κατά τη διάρκεια του παραθύρου. Δεύτερον, οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων επιτρέπουν την ανάληψη σε ορισμένες περιπτώσεις πριν λήξει η σύμβαση (για παράδειγμα, εάν ο ιδιοκτήτης αποσυρθεί,, ή βιώνει κάποιες δυσκολίες ή εάν ο εταιρικός χορηγός του συνταξιοδοτικού σχεδίου που αγοράζει τη συμφωνία τραπεζικών καταθέσεων υφίσταται κάποιο είδος οικονομικής δυσπραγίας.

Όπως και οι GIC, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία τραπεζικών συμφωνιών κατάθεσης εκεί έξω, και γενικά φέρουν αμοιβές διοικητικής υπηρεσίας, αμοιβές διαχείρισης επενδύσεων και τέλη για την αντιστάθμιση του κινδύνου για την πίστωση ή την πρόωρη απόσυρση.

Γιατί αυτό έχει σημασία:

Οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι που συνδέονται με συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων είναι ο κίνδυνος επιτοκίου και ο κίνδυνος ρευστότητας. Όταν τα επιτόκια μειώνονται, ενδέχεται να υπάρχουν περισσότερες επενδύσεις σε τραπεζικές καταθέσεις από ό, τι η τράπεζα θα μπορούσε να επενδύσει κερδοφόρα. Όταν αυξάνονται τα επιτόκια, ενδέχεται να υπάρξουν λιγότερες επενδύσεις και περισσότερες αποσύρσεις, γεγονός που πιέζει την τράπεζα να διατηρήσει μεγάλο μέρος των κεφαλαίων σε ρευστό. Επίσης, οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων με σταθερά επιτόκια είναι ευάλωτες στον πληθωρισμό - για παράδειγμα, υπάρχει η πιθανότητα ότι η αγορά μιας πενταετούς συμφωνίας τραπεζικών καταθέσεων θα εξαλείψει την ευκαιρία να κερδίσουν υψηλότερες αποδόσεις αν τα επιτόκια αυξάνονται κατά τη διάρκεια της περιόδου συμμετοχής. Οι κίνδυνοι αυτοί αυξάνουν τον συνολικό κίνδυνο της ίδιας της τράπεζας, γι 'αυτό και οι τραπεζικοί εξεταστές αξιολογούν τη χρηματοδότηση των τραπεζικών καταθέσεων και τις τραπεζικές πολιτικές και πρακτικές που σχετίζονται με τη δραστηριότητα των τραπεζικών καταθέσεων.

Όπως και οι GIC, οι περισσότεροι πελάτες των τραπεζικών καταθέσεων είναι συνταξιοδοτικά προγράμματα. Σε γενικές γραμμές, οι επενδυτές αγοράζουν έμμεσα συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων συμμετέχοντας στα 401 (k) ή άλλα συνταξιοδοτικά τους προγράμματα στην εργασία, αλλά ορισμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προσφέρουν συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων σε μεμονωμένους επενδυτές. Και στις δύο περιπτώσεις, οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων είναι ως επί το πλείστον επενδύσεις buy-and-hold που δεν έχουν δευτερεύουσα αγορά. Συνήθως επιστρέφουν περισσότερα από λογαριασμούς ταμιευτηρίου και κρατικά ομόλογα, διότι το FDIC δεν τα ασφαλίζει ούτε υποστηρίζονται από την πλήρη πίστη και πίστη της αμερικανικής κυβέρνησης. Αντ 'αυτού, οι συμφωνίες τραπεζικών καταθέσεων υποστηρίζονται από την πιστοληπτική ικανότητα των τραπεζών τους και εξακολουθούν να θεωρούνται ως σχετικά ασφαλείς (και συνεπώς χαμηλές αποδόσεις) επενδύσεις.