Είναι μια οικονομική υπόθεση που δηλώνει ότι το πραγματικό επιτόκιο είναι ίσο

Στα τέλη της δεκαετίας του '30, ο αμερικανός οικονομολόγος Irving Fisher έγραψε ένα έγγραφο το οποίο υποθέτει ότι το επίπεδο των επιτοκίων μιας χώρας αυξάνεται και πέφτει σε άμεση σχέση με το ονομαστικό επιτόκιο μείον το αναμενόμενο ρυθμό πληθωρισμού. στα ποσοστά πληθωρισμού. Ο Fisher εξέφρασε μαθηματικά αυτή τη θεωρία με τον ακόλουθο τρόπο:

R Nominal = R Real + R Inflation Η εξίσωση αναφέρει ότι το τρέχον (ονομαστικό) επιτόκιο μιας χώρας είναι ίσο με ένα πραγματικό επιτόκιο προσαρμοσμένο στο ρυθμό πληθωρισμού. Υπό αυτή την έννοια, ο Fisher συζήτησε τα επιτόκια, καθώς οι τιμές δανεισμού προσαρμόστηκαν στον πληθωρισμό με τον ίδιο τρόπο που οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών προσαρμόστηκαν με τον πληθωρισμό. Για παράδειγμα, αν το ονομαστικό επιτόκιο μιας χώρας είναι 6% και ο πληθωρισμός της είναι δύο τοις εκατό, το πραγματικό επιτόκιο της χώρας είναι 4% (6% - 2% = 4%). Το φαινόμενο Fisher

είναι ένα σημαντικό εργαλείο στο οποίο οι δανειστές μπορούν να εκτιμήσουν εάν κερδίζουν χρήματα για ένα χορηγηθέν δάνειο. Εκτός αν το επιτόκιο είναι πάνω και πέρα ​​από το ρυθμό πληθωρισμού της οικονομίας, ένας δανειστής δεν θα επωφεληθεί από τους τόκους. Επιπλέον, σύμφωνα με τη θεωρία του Fisher, ακόμα και αν το δάνειο χορηγείται χωρίς τόκο, ο δανειστής θα χρειαστεί να χρεώσει τουλάχιστον το ποσοστό πληθωρισμού για να διατηρήσει την αγοραστική δύναμη κατά την αποπληρωμή.